هر صبح زمانی که اطفال به مکتب میروند، هزاران کودک افغان برای کار در سرک های کابل جهت کمک به خانواده های خود بیرون میایند.
تعداد زیادی از این اطفال کارگر، سنین زیر پانزده سال دارند. این اطفال با فروش سبزیجات یا خریطه های پلاستیکی به امید خرید یک قرص نان برای خانواده های خود به سرک های مزدحم پایتخت میایند.
شعیب احمدی که دوازده سال دارد بعد از مرگ پدرش در جنگ، موتر میشست و تکسی ها را برای مسافران متوقف میساخت.
او بزرگترین پسر خانواده خود است که باید برای تمویل مادر و دیگر برادران و خواهران خود کار کند. اما با پنجاه افغانی در روز که معادل با یک دالر امریکایست، او فقط میتواند برای خانواده خود نان (خشک) بخرد.
شعیب میگوید در زندگی اش خوشحال نیست چرا که نمی تواند مثل اطفال عادی به مکتب برود و از زندگی اش با خانواده لذت ببرد.
بعد از ساعت ها کار در سرک، شعیب با دستان و لباس های کثیف به صنوف موسیقی اشیانه میاید. اما چهره اش وقتی با هارمونی تمرین میکند روشن میگردد.
اشیانه، به اطفال که در سرک کار میکنند صنوف موسیقی و تیاتر را تدارک دیده است، که دلیل ان اولا برای سپری شدن اوقات شان به خوشی میباشد و در قدم دوم به این دلیل است که در طول رژیم طالبان موسیقی و سینما قدغن گشته بود.
شعیب یکی از 37 هزار کودک است که در صنوف اموزش کاردر سر تا سر افغانستان شرکت میکنند.
برای وی این مرکز منحیث محلی برای استراحت و لذت بردن از وقتش محسوب میشود.
یک نظر سنجی عامه توسط یونیسف، سیو د چلدرن و وزارت امور اجتماعی پیدا نمود که حدود هشت هزار طفل در سنین چهارده سالگی و کوچکتر در سرک های کابل مصروف به کارند.
عبدل سمیع هاشمی مامور یونیسف برای حمایت از اطفال در کابل گفت که در وضعیت این اطفال نسبت به سال های گذشته بهبود یافته اما هنوز کار زیادی باید انجام گیرد تا زندگی برای انان بهتر شود.
او گفت: " اگر ما وضعیت را به سه یا چهار سال قبل مقایسه کنیم، اصلاحات زیادی را خواهیم دید، اما طوری که گفتم مسله بزرگ است و ما باید در این راه طولانی با یک دیگر، موسسات دولتی و ان جی او ها و همچنین جامعه بین المللی کار کنیم تا قادر به بهبود زندگی این اطفال شویم."
بعضی از اطفال مثل رحیم الله سیزده ساله میگویند انان نمی توانند به این مراکز اموزشی بروند چرا که برای بدست اوردن پول احتیاج زیادی دارند.