يک گروۀ تحقيقاتي مستقر در ايالات متحده ميگويد مردم نزده کشور در یک نظر خواهي گفته اند که از دموکراسي حمايت مينمايند.
انقلاب نارنجي يوکراين در سال ۲۰۰۴ يک حرکت مردمي بود که حکومت را مجبور به باطل ساختن انتخاباتي نمود که ظاهرأ در آن فريبکاري صورت گرفته بود. و انتخابات بار ديگر برگزار گرديد.
اکنون اکثرمرم در يوکراين و هژده کشور ديگر ميگويند آنها به اين نظر موافق اند که خواست مردم بايد اساس صلاحيت هاي حکومت را تشکيل بدهد. کتلۀ عظيمي که طرفدار اين اصل ميباشند در کشور هاي يوکراين، نايجريا، ترکيه و اندونيزيا زندگي دارند.
ستيفن کول، رئيس موسسۀ اذهان عامۀ جهان میگوید: "۴۸ فيصد مردم درين کشور ها از انتخابات براي تعيين رهبران شان حمايت مينمايند. از جانب ديگر مردم در هفده کشور جهان ميگويند حکومات شان از خواست مردم نمايندگي نمي نمايند."
مردم در مصر و نايجريا از توجه حکومات آنشکور به مردم بيشتر ناراضي اند. با آنهم ۴۸ فيصد از مردم مصر ميگويند آنها به حکومت اعتماد دارند.
همچنان مردم در چين، روسيه و مناطق فلسطيني ها نيز از حکومات شان راضي اند. ولي مردم در کشور هاي غربي کمترين اعتماد را بر حکومات شان دارند.
توماس کارو در از موسسۀ صلح بين المللي کارنيگي هشت کتاب در مورد سوالاتي براي بناي دموکراسي در کشور هاي داراي حکومات استبدادي نوشته است که مردم به آن مواجه اند.
آيا اين بدين سبب است که مردم آزادي بيان ندارند؟ به حکومات شان اعتماد دارند؟
آيا اين روش استبدادي حکومات است که به نحوي آنها را وادار به اعتماد ميسازد؟
و آيا اين يک موقف خوب است که مردم به حکومات شان اعتماد نمايند و يا کار خوبيست که آنها حکومات را شان بديدۀ شک مينگرند؟
در پانزده کشور، مردم فکر ميکنند که يک عدۀ معدودي بر کشور شان تسلط دارند که براي منافع خود کار مينمايند. تنها در چين و مصر اعتقاد دارند که حکومات شان به نفع مردم کار مينمايند.
و اما يک اکثريت قاطع در همه کشور هاييکه مردم نظر پرسي شده اند، ميگويند رهبران شان بايد توجه ببشتر به اذهان عامه داشته باشند.