روزنامۀ نيويارک تايمز در مورد خانمي نوشته است که شوهرش با انفجار مواد منفجره در اقامتگاه احمد شاه مسعود، واقع در پنجشير، خود را با او يکجا از بين بُرد.
مقالۀ نيويارک تايمز مینگازد: بروی يک جاده در بلژيک، ملکه العرود، با لباس سياه که همۀ بدن او به جُز دو چشمش را پوشانيده است، بنظر ميخورد.
در مقالۀ نيويارک تايمز آمده است که خانم العرود که ۴۸ سال عُمر داشته و تابعيت کشور بلژيک را دارد، همانند يک زن ميانه سال، با موهاي مجعد نصواري رنگ، پيراهن سياه و يک پطلون ساده بتن دارد.
اما در يک شبکۀ پيشقدم انترنت، خانم العرود بخود تمايز و تشخُص قايل است. به زبان فرانسوي مقاله مي نويسد و از اسم مستعار اُم عبيده، استفاده ميکند.
وي از خود منيحث يک چهرۀ جهادي در اروپا نام مي برد. نيو يارک تايمز به ادامۀ مقالۀ خود ميگويد که خانم العرود، ضمن مصاحبۀ که بسيار بندرت صورت مي گيرد، اظهار داشته است: او خود را يک زن مجاهد براي القاعده مي خواند. او خود را از سهم گيري در ساختن بم و يا گرفتن اسلحه، مبري مي داند.
اما در عوض، جنگ را کار مردان مسلمان خوانده و ميخواهد زنان را براي هدف شان گيرد هم جمع کند. او ميگويد، نقش او بم گذاري نيست و آنرا مسخره و مضحک مي داند:
من يک اسلحه بدست دارم و آن نوشتن است! به صراحت حرف بزنم! اين است جهاد من! با حروف و کلمات کار بسياري مي توانيد انجام دهيد، نوشتن نيز بمثابۀ بم است.
نيويارک تايمز به ادامه مينگارد: خانم العرود، براي کسب نام در مجالس تُند روان ضمن سخنراني هايش از غرب با نفرت و انزجار ياد ميکند، و او در نزد مأمورين استخباراتئ در سرتاسر اروپا، به سادگي بنام ملکه شهرت يافته است - و او يک مسلماني است که در رأس جنبش زنان براي حقوق والاتر از روند مرد سالاري، مبارزه مي کنند.
در سال ۲۰۰۱ او به تعقيب شوهرش به افغانستان رفت. زمانيکه شوهرش در کمپ دهشت افگني در جلال آباد تحت تربيه گرفته میشد، العرود در بخش زنان خارجي در جلال آباد، بکار گماشته شد. براي او طالبان نمونۀ يک حکومت اسلامي بودند و گزارشهاي او در مورد سوء رفتار با زنان، دروغ بود.
وي اصرار مي ورزد که زن در عهد طالبان مُشکلي نداشت و آنها در امن بسر ميبردند. تنها مُشکل او در مورد چادري بود. به او منحيث يک خارجي بوي اجازه داده شده بود که در عوض، از چادر نماز هاي سياهي که همۀ بدن با آن پوشيده شود، استفاده کند.
به قول روزنامۀ نيويارک تايمز پس از انجام مأموريت شوهرش، خانم العرودي از جانب پيروان احمد شاه مسعود، موقتاً باز داشت گرديد.
وی، بصورت هراسناکي با مقامات بلژيکي تماس حاصل کرد که آنها وسايل انتقال مصئون او را از افغانستان فراهم کردند. يک مأمور ارشد استخباراتئ بلژيکي گفت که ما او را خارج ساختيم و فکر ميکرديم که با ما همکاري خواهد کرد، ولي ما فريب خورديم.
نيويارک تايمز به ادامه مينگارد: قاضي جين لوئيس، بروژواي فرانسوي که در آن زمان قاضئ ارشد محکمۀ ضد دهشت افگني بود، شخصاً ازخانم العرود، بخاطري که تحقيق کنندگان فکر ميکردند سامان آلاتي را که منجر به قتل مسعود گرديد، توسط وي براي شوهرش انتقال داده شده بود، شخصا او را مورد استنطاق و باز جوئي قرار داد.
قاضي مذکور گفت، او زن بسيار مُحيل، بسيا تُندرو و بسيار خطرناک است. بقول روزنامه العرودي با ۲۲ تن ديگر در بلژيک بخاطر قضيۀ مُغلق قتل احمد شاه مسعود محاکمه شدند.
بحيث يک زن بيوه، با جامۀ حجاب سياه، العرودي محکمه را بدان وا داشت که وي کارهاي خيريۀ بشري انجام ميداده و از پلانهاي شوهرش هيچ اطلاعي نداشته است.
وي بخاطر عدم علايم کافئ اثبات جُرم، رها گرديد. وي گفت که مرگ شوهر، مرا بيک مرحلۀ ديگر زندگئ ديگر کرد، (بيوۀ يک شهيد!) که آن براي مسلمانان مهم است.