یونیسف یا صندوق حمایه اطفال سازمان ملل متحد طی آخرین گزارش خود که در ماه قبل بچاپ رسید، میگوید در افغانستان، خطر مبتلا شدن اطفال به مرض ایدز افزایش یافته است.
باوجودیکه فقط ۵۰۴ قضیه مرض ایدز در افغانستان گزارش داده شده است و این کشور کمترین میزان مبتلایان به این مرض را رسماً ثبت نموده است ولی کارشناسان نگران اند که این میزان مخصوصاً در بین اطفال دوره گرد و خیابانی بمراتب بلند تر خواهد رفت.داکتر ملالی احمدزی، متخصص اچ آی ڤی و امراض نسایی موسسه یونیسف میگوید: این اطفال والدین خود را در طول جنگها از دست داده و در خیابانها مصروف کار اند و خطر آن میرود که این اطفال ویروس اچ آی ڤی را از مادران شان در خون خود داشته باشند.
طبق گزارش آشیانه، که یک موسسه غیر انتفاعی کمک به اطفال دوره گرد میباشد، در حدود ۷۰ هزار طفل در خیابانهای کابل زندگی و کار نموده و از این طریق خانواده های خود را امرار معاش مینمایند.
انجنیر یوسف، رئیس آشیانه نگرانی شدید خود را در مورد اطفال افغانستان و قابلیت مبتلا شدن به ویروس اچ آی ڤی و مرض ایدز را ابراز نمود. وی میگوید در افغانستان حتی صحبت نمودن در مورد ایدز ناجایز است و نمیتوان در ملای عام در مورد آن صحبت نمود.
در بین موضوعاتی که در افغانستان در مورد آن صحبت نمیشود روابط ناجایز جنسی بین دو مرد و یا با اطفال و همچنان استفاده از مواد مخدر میباشد.
انجنیر یوسف اضافه میکند عدم صحبت در این موارد منجر به افزایش و سرایت این مرض میگردد.
در طول سی سال جنگ در افغانستان خانواده ها از هم پاشیده شده و نقش و مسئولیت نان آور خانواده ها هم متغیر شده است.
اطفالیکه یتیم شده اند و یا مسئولیت اعاشه خانواده بدوش شان افتاده است در جاده ها به گدایی و یا کار مشغول اند و اهداف مناسبی برای جنایتکارانی هستند که از این اطفال یا برای روابط جنسی استفاده مینمایند و یا اینکه آنان را مبتلا به مواد مخدر میکنند.
استفاده از مواد مخدر از طریق تزریق یکی از خطرناک ترین راه های مبتلا شدت به ایدز و یا اچ آی ڤی در افغانستان میباشد.
و در این کشوریکه در صدر تولید کنندگان مواد مخدر قرار دارد، مقادیر زیادی از پیچکاری های استفاده شده را در بین مواد فاضله میتوان مشاهده نمود، همان مواد فاضلۀ که اطفال در بین آن دنبال مواد سوختی و یا آهن پاره ها میگردند.
و عدم اطلاعات و تعلیمات در بین اطفال دوره گرد در مورد خطرات استعمال مواد مخدر و تزریق آن، احتمال مبتلا شدن این اطفال را به ایدز و اچ آی ڤی بیشتر ساخته است.
طبق گزارش دفتر ملی پروگرام کنترول ایدز در افغانستان فقط ۵۰۴ قضیه ایدز تا ماه نوامبر سال ۲۰۰۸ راپور داده شده است در حالیکه دفتر ایدز ملل متحد میگوید شاید به هزاران قضیه ایدز در آنکشور موجود باشد.
کمبود بازرسی و آزمایشات و ناجایز بودن این مرض و بر علاوه آن اداره ضعیف حکومت، بسوادی و مهاجرت ها و تولیدات عظیم هروئین، به اچ آی ڤی و ایدز زمینه سرایت بیشتر را در مردم مهیا ساخته است.
از سال ۲۰۰۳ تا به حال، یونیسف و وزارت صحت عامه افغانستان همکاری را در زمینه بیداری و آگاهی در مورد اچ آی ڤی و ایدز آغاز نموده اند.
تدریس و لاگاهی دادن از طریق ملا امام ها، معلمین و همچنان یک پروگرام جلوگیری از سرایت ایدز از مادر به طفل از جمله کار هایست که تا به حال انجام گرفته است.
در ضمن یونیسف با همکاری وزارت صحت عامه افغانستان در حال ارزیابی بهتر خطرات استفاده ناجایز از اطفال در جوامع آنکشور میباشند.
در اواخر سال ۲۰۰۸، در ۵ مرکز آزمایش ایدز، خدمات کمکی به آنعده کسانی باز شودکه میخواهند بصورت ناشناس طالب کمک گردند.
باوجود عدم صحبت در مورد ایدز، یونیسف به کمک حکومت افغانستان موفق گردیده است تا در این دیوار ها رخنه نموده و به مردم آسیب پذیر دسترسی یافته و در آگاهی آنان کوشا باشد.
هدف یونیسف آنست تا اطفال افغانستان در مقابل این امراض ساری کشنده، حمایت گردند.