رئیس جمهور اوباما جایزه صلح نوبل را امروز طی مراسمی رسماً در اسلو پذیرفت. رئیس جمهور اوباما به تفصیل در باره عواقبی که ملل را به جنگ می کشاند و آنها را وا میدارد که صلح را جستجو نمایند صحبت نمود.
رئیس جمهور اوباما میگوید جایزۀ صلح را با تواضع می پذیرد در حالیکه از مباحثاتی که روی انتخاب کمیته نوبل جریان دارد، کاملاً آگاه است.
«قسماً این به دلیلی است که من در مرحلۀ آغازین قرار دارم، نه در فرجام کار خود در صحنۀ جهانی. در مقایسه با بزرگان تاریخ که این جایزه را دریافت داشته اند مثل شویتزر و مارتین لوتر کینگ، مارشال و ماندلیا، دست آورد من اندک است.»
اما، رئیس جمهور اوباما گفت موضوع بسیار عمدۀ که در زمینه این جایزه وجود دارد، این حقیقت است که او رهبر کشوریست که در جریان دو جنگ قرار دارد.
«ما در جنگ هستیم، و من مسئول تعبیه هزاران امریکایی جوان در میدان نبرد در سرزمین دورافتادۀ هستم. بعضی از آنها کشته خواهند شد و همچنان من با یک احساس عمیق درک بهایی برخورد های مسلحانه اینجا آمده ام که مملو از سوالات مشکل در بارۀ رابطۀ بین جنگ و صلح و مساعی ما برای تعویض یکی با دیگری است.»
آقای اوباما میگوید نقطۀ ضعیفی در مسیر عدم خشونت که قهرمان آن مارتین لوتر کینگ جونیر، برندۀ جایزه صلح نوبل در سال ۱۹۶۴ بود، وجود ندارد، ولی با آنهم، آقای اوباما میگوید این یگانه مسیر بوده نمی تواند. او میگوید نمی تواند در برابر تهدید هایکه متوجه مردم امریکا است، بی تفاوت بی ایستد:
«یک جنبش عدم خشونت نمی توانست اردوی هیتلر را باز دارد، گفت و شنود نمی تواند رهبران القاعده را متقاعد بسازد که سلاح شانرا بگذارند. اگر گفته شود که قوه یک چیز ضروری است، به مفهوم بدخواهی نیست و این درکی از تاریخ است، عدم مکمل بودن انسان و محدودیت های دلایل.»
بیانیۀ رئیس جمهور اوباما در جمعیت شخصیت های در صالون شهری، شهر اسلو، نه روز بعد از آن ایراد گردید که او اعزام ۳۰ هزار عسکر دیگر را به افغانستان، هدایت داد. با آگاهی کامل از استکاک حوادث، رئیس جمهور بر مفهوم فقط جنگ و مفهوم صلح پایدار تمرکز نمود.
«ما باید با اذعان این حقیقت دشوار آغاز کنیم که ما با برخورد های خشونت بار در حیات مان، خاتمه نخواهیم داد، زمانی خواهد بود که کشور ها، بطور منفردانه و یا متحدانه استفاده از قوه را نه تنها لازمی دریابند، بلکه اخلاقاً موجه.»
رئیس جمهور این گفتار جان کندی، رئیس جمهور سابق ایالات متحده را که پنج دهه قبل در باره یک صلح واقعی و بیشتر نایل شدنی، گفته بود. رئیس جمهور اوباما گفت قوانین و نهاد های برای حفظ بررسی نظامی لازمی است. رئیس جمهور اوباما به ضرورت رعایت دقیق رهنمود های سلوک و مراقبت اینکه کشور ها مکلفیت های بین المللی خویشرا برآورده سازند، مشخصاً اشاره نمود.
«آنانی که ادعا میکنند قوانین بین المللی را رعایت مینمایند، نمی توانند زمانیکه از چنین قوانینی تخلف صورت میگیرد، چشم پوشی نمایند. آنانی که متوجه امنیت خودشان هستند، نمی توانند خطر یک مسابقه تسلیحاتی را در شرق میانه و یا شرق آسیا، نادیده بگیرند. آنانهایکه در جستجوی صلح هستند، نمی توانند در حالیکه کشور های دیگر خود را برای جنگ ذروی مسلح میسازند، بی تفاوت بمانند.»
رئیس جمهور اوباما در باره کشور های صحبت نمود که با مردم شان بد رفتاری میکنند وی گفت صلح باید بیشتر از غیابت برخورد نظامی باشد:
«لذا، ما در حالیکه فرهنگ و رواج های منحصر بفرد کشور های مختلف را احترام می گذاریم، امریکا همواره ندای چنان آرزومندی های خواهد بود که جهانی است. ما شاهد وقار های خاموشانه اصلاح طلبانی مثل هان سانگ سو چی هستیم، ما ناظر آن عده از مردم زمبابوی هستیم که با وصف مواجه شدن با لت و کوب رای دادند. ما شاهد صد ها هزار نفری هستیم که خاموشانه در جاده های ایران به راه پیمایی پرداختند.»
آقای اوباما گفت جستجو برای صلح باید حاوی پشتیبانی قوی از نهاد ها، حقوق بشری و آزادی از احتیاج. ولی آقای اوباما گفت یک جزئی کلیدی دیگری هم برای یک جهان مملو از صلح وجود دارد:
«من به این باور نیستیم که ما این اراده و یا قدرت را برای تکمیل نمودن این مامول بدون یک چیز دیگری داشته باشیم و آن دوام گسترش تصورات اخلاقی ما و تاکید بر این چیز غیر قابل کاهش که همۀ ما در آن شریک هستیم.»
کمیته نوبل در اعلام انتخاب جایزه صلح سال ۲۰۰۹ از کوشش های رئیس جمهور اوباما برای استحکام دیپلوماسی و همکاری بین المللی یادآور شد. این کمیته گفت آقای اوباما، توجه جهان را با پیام امید جلب نمود. با وصف همۀ این ها اعطای این جایزه به حیث یک اقدام قبل از وقت از طرف بعضی ها مورد انتقاد قرار گرفت. و نظر پرسی های عامه در ایالات متحده نشان داد که اکثر امریکایی ها به این عقیده هستند که این افتخار بسیار قبل از وقت آمده است.
در حالیکه رئیس جمهور اوباما، سفرش را از اسلو آغاز نمود، یک دسته از مردم ناروی، عین نقطه را بیان داشتند. آنها در مقابل انستیتوت نوبل در حالی اجتماع نموده بودند که رئیس جمهور اوباما در داخل این عمارت کتاب مهمانان را امضا میکرد. آنها شعار دادند و کف زدند و شعار زردی را بلند کرده بودند که میگفت: اوباما مستحق بودن جایزۀ را که برده ای، به اثبات برسان.