(عکس از AP)سال ۲۰۰۹، بنام سالی بخاطره ها خواهد ماند که اردوی ایالات متحده اولویت های خود را از عراق به افغانستان تغیر داد. و سال ۲۰۱۰، سال (افزایش قوا در افغانستان) خواهد بود، سالیکه رئیس جمهور براک اوباما سعی خواهد نمود تا یکنوع پیشرفت کوتاه مدت سریعی را که جورج بوش رئیس جمهور سابق توانست در سالهای۲۰۰۷ و ۲۰۰۸ در عراق رویکار آورد، در افغانستان عملی نماید.
این تصمیم دشواری برای رئیس جمهور اوباما بود، که سه ماه را در بر گرفت. ولی در نهایت در اول ماه دسمبر، وی پلان خود را اعلام نمود:
« این بررسی حال تکمیل شده است. و بحیث قوماندان کل، من مصمم هستم که به نفع منافع ملی ما میباشد تا به تعداد ۳۰ هزار عسکر اضافی ایالات متحده را به افغانستان ارسال داریم.»
رئیس جمهور اوباما اظهار داشت که هدف وی پیشگامی بر طالبان و برگرداندن قوای امریکا تا ۱۸ ماه دیگر به کشور شان میباشد.
و در حالیکه نظامیان ایالات متحدهبرای خروج بیشتر از ۶۰ هزار عسکر از عراق آمادگی میگیرند، این تصمیم یک تحرک عظیم را برای ارسال عساکر و وسایل به افغانستان آغاز نمود.
رابرت گیتس، وزیر دفاع ایالات متحده در جریان بازدیدش از افغانستان اظهار داشت که افزایش قوای امریکا و حداقل هفت هزار عسکر از دیگر کشور های جهان، نشان دهنده تصمیم غیر قابل تزلزل برای کمک به افغانستان برای مدت های طولانی میباشد.
«ایالات متحده و بسیاری از دوستان ما در گوشه و کنار جهان، مصمم اند تا آنانی را که مانع شما و یک آینده صلح آمیز و شکوفان است، شکست دهند. با هم ما موفق خواهیم شد و شراکت ما برای ده سال دیگر، شکوفان تر خواهد شد.»
ولی بخش اولی آن که شکست دادن تندروان است، از مشکلترین مراحل میباشد.
کیم کاگن، موسس و رئیس انستیتوت مطالعات جنگ میگوید:
«در طول سال ۲۰۱۰، آنچه را که ما شاهد خواهیم بود، با افزایش نیرو ها در میدان نبرد، سطح خشونت ها به حد اعظم خود خواهد رسید، زیرا دشمن این افزایش قوا را به چالش خواهد گرفت.»
کاگن میگوید در ماه های آینده، نیرو های بین المللی و افغان باید شهر های افغانستان را مصئون نگه داشته و شدیداً با تندروان افراطی جنگیده و طالبان پائین رتبه را متقاعد سازند تا به حکومت بپیوندند.
«موفقیتی را که ما در عراق شاهد بودیم، عین چیزیست که باید بصورت مناسبی در افغانستان عملی نمایم، مبارزه با شورشیان بصورتی باید باشد که واقعاً زمینه را برای مردم آماده سازد تا از حکومت حمایت نمایند و یا حداقل شورشیان را رد نمایند.»
در عین زمان، خانم کاگن میگوید نیرو های امریکایی باید اردوی افغانستان را تربیه نموده و مساعی بین المللی را برای مبارزه با فساد و ایجاد قابلیت های اداره افغانستان، هماهنگ نمایند. وی به این باور است که این روش میتواند اوضاع را در افغانستان تغیر دهد.
ولی همۀ مفسرین با این نظر هم عقیده نیستند. اندرو باسویچ، دگروال متقاعد که حال استاد روابط بین المللی و تاریخ در پوهنتون بوستون میباشد میگوید ایجاد امنیت و یک حکومت جوابگو در افغانستان شاید غیر ممکن باشد و این برای امنیت ملی ایالات متحده، ضروری نمیباشد:
«من میترسم که بعد از سه سال، وی یعنی اوباما قادر نگردد نتایجی را که انتظار دارد، بدست نیاورد، و مجبور گردد تا در آن مقطع بازهم تصمیم بگیرد که از یکطرف، آیا ماموریت را وسعت بخشد و یا حتی بهای بیشتری بپردازد و از طرف دیگر، شکست را با پرداخت این وسعت بخشی با چندین ملیارد دالر مخارج آن متقبل گردد و بدون شک، به صد ها تن از عساکر امریکایی هم جان خود را از دست خواهند داد.»
تورن جنرال مارت دو کروف، قوماندان سابق نیرو های بین المللی در جنوب افغانستان که از هالند میباشد با این عقیده مخالف بوده و میگوید:
«آنچه ما در جنوب افغانستان انجام دادیم، آن بود که اینکار امکان پذیر است. اگر شما تعداد بیشتر قوا را ارسال دارید،چنانیکه ما اینکار را در ماه های جولایی و آگست انجام دادیم، در آنصورت تاثیرات آنرا، قراریکه انتظار دارید، خواهید دید.»
جنرال کروف به پیشرفت های در جنوب افغانستان اشاره میکند که رئیس جمهور اوباما در اوایل سال جاری قوای بیشتری را ارسال داشته بود.
اینکه کدام نظریه درست است در سال ۲۰۱۰، نمایان خواهد شد. رئیس جمهور اوباما تصمیم دارد تا مشی را در ماه دسمبر سال آینده دوباره بررسی نماید و قوماندان ها باید بوی ثابت نمایند که در مسیر آغاز خروج نیرو های امریکاییی که تاریخ آن ماه جولایی سال ۲۰۱۱ تعین شده است، قرار دارند. حتی کسانی چون کیم کاگن که با افزایش قوا موافقه دارد تائید میکند که نتایج قابل پیش بینی نمی باشد:
«ما باید بخاطر داشته باشیم که جنگ یک موضوع پر مخاطره میباشد و هیچ اطمینانی وجود ندارد که یک تعداد معین سطح قوا، موفقیت را تضمین میکند.»
و مفسرین تاکید میکنند که حتی اگر ستراتیژی رئیس جمهور در سال ۲۰۱۰، موفقیت را نشان دهد بازهم چندین سال کمک را از جانب نیرو های بین المللی برای موفقیت در این راستا در بر خواهد گرفت، و چندین سال دیگر بعد از آن باید به کمک های ملکی ادامه داد تا افغانستان کاملاً با ثبات گردد.