سه مقام پیشین امریکایی در افغانستان به رئیس جمهور ترمپ سفارش کرده اند که حضور و دست آوردهای امریکا در افغانستان باید حفظ شود.
در حالی که قصر سفید مصروف بازنگری استراتیژی امریکا برای افغانستان است، دو دیپلمات و یک نظامی بازنشسته امریکایی نوشته اند که حکومت دونالد ترمپ باید با افغانستان شراکت پایدار ببندد.
رونالد نیومن، سفیر پیشین ایالات متحده در کابل، دیوید پتریوس، قوماندان پیشین امریکا در افغانستان، و ارل انتونی وین، معاون اسبق سفیر ایالات متحده در کابل، مشترکا در نشریه ای نشنل انترست نوشته اند که حکومت ترمپ باید استراتیژی همه جانبه را طراحی کند تا افغانستان با ثبات گردد و در نهایت این کشور بار دیگر پناه امن برای گروه های تندرو و دهشت افگن نگردد.
این سه تاکید ورزیده اند که با وجود سرمایه گذاری بزرگ امریکا و متحدین اش افغانستان هنوز هم با شورشگری شدید گروه طالبان مواجه بوده و حکومت افغانستان با مشکلات حکومتداری و انکشاف رو در روست.
نویسندگان این مقاله گفته اند که با در نظر داشت تجربۀ کاری شان در افغانستان ، ادارۀ ترمپ باید یک استراتیژی یکپارچه چندین ساله را برای افغانستان به گونه ای تهیه کند که حضور امریکا در آن کشور حفظ گردد تا منازعه در آن کشور خاتمه یابد.
به منظور بیرون رفت از وضعیت کنونی افغانستان ، نویسندگان این مقاله خواهان توجه ادارۀ ترمپ به چهار بخش عمده در آن کشور شده اند.
بخش امنیتی
این سه مقام پیشین امریکایی نوشته اند که قوای افغان با متحمل شدن تلفات، شهر های پر جمعیت را در آن کشور حفظ کرده اند، اما در دو سال گذشته، گروه طالبان مناطق بیشتری را به تصرف خود آوردند. بنا بر این، لازم است تا قوای افغان از لحاظ رهبری، تحرک، قدرت هوایی، لوژستیک و آموزش های تاکتیکی تقویت بیشتر شوند. در عین حال، فساد اداری که سبب تضعیف موثریت کاری و اصلاحات می گردد، کاهش یابد تا حمایت سیاسی به دست بیاید.
در این مقاله همچنین به اظهارات جان نکلسن، قوماندان قوای امریکایی و ناتو در افغانستان اشاره شده که خواهان اعزام چندین هزار سرباز بیشتر به افغانستان شده است.
نویسندگان این مقاله با تایید این پیشنهاد، تاکید دارند تا پایگاه های امن طالبان و سایر تندروان در پاکستان نیز رسیدگی شود.
بخش سیاسی
نویسندگان این مقاله گفته اندکه در مقایسه با حامد کرزی، رئیس جمهور پیشین افغانستان ، محمد اشرف غنی، رئیس جمهور کنونی در قسمت اجراآت حکومتی و مبارزه با فساد اداری، بهتر عمل می کند. اما مشکلات عمده از جمله اختلاف میان رئیس جمهور غنی و عبدالله عبدالله، رئیس اجراییه هنوز هم تا اندازی ادامه دارد.
اختلاف میان این دو رهبر در بیش از دو سال گذشته موجب کندی مقرری ها و اصلاحات در این کشور شده است. ایالات متحده از طریق مشوره، وساطت و تمرکز روی اصلاحات می تواند روند سیاسی را افغانستان کمک کند.
اقتصاد و انکشاف
پتریس، نیومن و وین نوشته اند که پس از خروج پرسونل کمک های بین المللی و قوای خارجی، اقتصاد افغانستان تکان شدید خورد. صد ها هزار اشتغال از بین رفت. حکومت افغانستان به کاهش کمک های بین المللی تا اندازۀ نسبتاً پاسخ خوب داد—به خصوص از طریق جمع آوری مالیات و ایجاد موثریت در مدیریت بودجه.
با آنهم حکومت افغانستان تا سال ۲۰۳۰ میلادی به کمک های خارجی نیاز دارد. جامعه بین المللی وعده کمک ۱۵ میلیارد دالری را تا سال ۲۰۲۰ کرده است. اما آنچه می تواند برای اقتصاد افغانستان پایدار بماند، انکشاف سکتور خصوصی است—به ویژه سرمایه گذاری در بخش نفت و گاز، معادن، زراعت و صنایع خفیفه. در عین حال، سرمایه گذاری بالای زیر بنا ها و معارف نیز مهم است.
این نویسندگان گفته اند که استراتیژی امریکا در افغانستان این مساله را نیز در نظر بگیرد تا کارمندان غیر نظامی امریکا در افغانستان با اندک قبول خطر برنامه ها را از نزدیک ارزیابی کنند تا معلوم گردد که کدام پروژه هانتایج مطلوب داشته است—نه اینکه فقط در داخل سفارت محصور باشند.
مصالحه و منطقه
نویسندگان این مقاله گفته اند که استراتیژی جدید امریکا در نظر داشته باشد تا کشور های منطقه از شرکای افغان حمایت بیشتر کنتد. به گمان اغلب، پاکستان نقش عمده در این راستا دارد. اما ظن و گمان های گسترده وجود دارد که پاکستان به صورت مستقیم و یا غیر مستقیم از طالبان حمایت می کند. شماری از آگاهان به این باور اند که بر پاکستان باید فشار وارد گردد.
اما نویسندگان این مقاله هشدار می دهند که رسیدگی به پاکستان مشکل ترین موضوع است که در بررسی استراتیژی جدید امریکا در قبال افغانستان باید در نظر گرفته شود. وضع تعزیرات بر پاکستان و کاهش کمک های نظامی برای آن کشور می تواند شامل اقدامات در برابر پاکستان باشد. اما در عین شماری از آگاهان طرفدار ترغیب پاکستان است، زیرا ایالات متحده به خاطر دسترسی به افغانستان ، متکی به پاکستان است.
در قسمت روند مصالحه، نویسندگان مقاله استدلال می کنند که رهبری آنرا باید حکومت افغانستان بر عهده داشته باشد. اما در این روند نباید نقش کشور های منطقه را از نظر دور داشت. کشور های منطقه که در قضیه افغانستان از اهمیت برخورد اند، به باور این نویسندگان در پهلوی پاکستان، شامل روسیه، هند، چین ، کشور های آسیای مرکزی، ایالات متحده، اتحادیه اروپا، ملل متحده و در برخی موارد ایران می شود.