ملا محمد عمر، رهبر گروه طالبان که از یازده سال به اینسو در خفا بسر می برد و واشنگتن برای دستگیری یا کشته شدن وی ده میلیون دالر انعام تعیین کرده است، می گوید که شورشیان طالب برای ایجاد یک دولت "شرعی" می جنگند.
ملا عمر گفته است "به طور عموم در ارتباط با سرنوشت آیندهء سیاسی کشور یکبار دیگر می گویم که نه فکر انحصار قدرت و نه تصور جنگ داخلی را داریم."
این اظهارات آقای عمر با سخنان قبلی آن عده رهبران طالبان شورشی همخوانی ندارد که گفته بودند برای احیای مجدد امارت اسلامی افغانستان مبارزه می کنند.
ملا عمر که خود را "امیرالمومنین" می داند، رهبر یکه تاز رژیم طالبان در افغانستان بود.
دولت شرعی یا اسلامی
قانون اساسی افغانستان، قید "اسلامی" را بر نام دولت اضافه کرده و انفاذ هر گونه قانون مخالف اساسات اسلام را، مردود می داند.
حامد کرزی، دو معاون او و بیشتر اعضای کابینه افغانستان سابقه جهادی دارند. دستگاه قضایی افغانستان هم بر اساس احکام اسلامی، اجراات می کند. اما مشخص نیست که هدف ملاعمر از ایجاد یک رژیم "شرعی"، دقیقاً چی است.
با آنهم تفاوت های اساسی میان کارکرد های رژیم شرعی طالبان و دولت اسلامی پس از آن، وجود دارد.
حق آموزش برای دختران و حق کار برای زنان، در رژیم طالبان ممنوع بود. شنیدن موسیقی، تماشای تلویزیون، تراشیدن ریش و شمار دیگر محدودیت های شدید اجتماعی، اجزای اساسی حاکمیت شرعی طالبان بود.
اما، دولت بعد از طالبان که آنهم بر اصل "اسلامی" بودن تاکید می ورزد، این گونه محدودیت های به اصطلاح شرعی را اعمال نمی کند.
امیر، رهبر
خروج نیروهای خارجی از افغانستان، شرط اساسی ملاعمر برای مذاکرات صلح است.
مقامات افغان و خارجی با اطمینان اصرار می ورزند که طالبان نمی توانند تاریخ را به عقب کشانیده و امارت اسلامی ملاعمر را، دوباره روی کار بیاورند.
ظاهراً ملاعمر هم این موضوع را درک نموده و از عدم انحصار قدرت، حرف زده است.
به دنبال سرنگونی نظام شاهی ایران در سال ۱۹۷۹، آیت الله خمینی نظام سیاسی را به وجود آورد که در آن شخص وی عالیترین مرجع تصمیم گیری در جمهوری اسلامی بود. این موقف در سال ۱۹۸۹، بدون انتخابات سرتاسری، به علی خامنه ای داده شد.
در ایران رئیس جمهور و اعضای پارلمان از طریق انتخابات، انتخاب می شوند اما بر اساس اصل ۱۱۰ قانون اساسی "رهبر" صلاحیت عزل رئیس جمهور و انحلال پارلمان را دارد. رهبر ایران، همچنان، سرقوماندان اعلای نیرو های مسلح آن کشور است.
حداقل از آخرین پیام ملاعمر چنین به نظر می رسد که او برای خود، آینده یی شبیه خمینی میخواهد.
اطاعت از قانون اساسی، پایان دادن به خشونت های مسلحانه و قطع روابط با شبکه القاعده سه شرط اساسی است که دولت افغانستان و حامیان بین المللی اش، برای صلح با طالبان تعیین نموده است. اما حتا اگر ملاعمر از جنگ با دولت و همکاری با القاعده دست بردارد، جایگاه رهبری در قانون اساسی موجود افغانستان اساساً وجود ندارد.
ملا عمر گفته است "به طور عموم در ارتباط با سرنوشت آیندهء سیاسی کشور یکبار دیگر می گویم که نه فکر انحصار قدرت و نه تصور جنگ داخلی را داریم."
این اظهارات آقای عمر با سخنان قبلی آن عده رهبران طالبان شورشی همخوانی ندارد که گفته بودند برای احیای مجدد امارت اسلامی افغانستان مبارزه می کنند.
ملا عمر که خود را "امیرالمومنین" می داند، رهبر یکه تاز رژیم طالبان در افغانستان بود.
دولت شرعی یا اسلامی
قانون اساسی افغانستان، قید "اسلامی" را بر نام دولت اضافه کرده و انفاذ هر گونه قانون مخالف اساسات اسلام را، مردود می داند.
حامد کرزی، دو معاون او و بیشتر اعضای کابینه افغانستان سابقه جهادی دارند. دستگاه قضایی افغانستان هم بر اساس احکام اسلامی، اجراات می کند. اما مشخص نیست که هدف ملاعمر از ایجاد یک رژیم "شرعی"، دقیقاً چی است.
با آنهم تفاوت های اساسی میان کارکرد های رژیم شرعی طالبان و دولت اسلامی پس از آن، وجود دارد.
حق آموزش برای دختران و حق کار برای زنان، در رژیم طالبان ممنوع بود. شنیدن موسیقی، تماشای تلویزیون، تراشیدن ریش و شمار دیگر محدودیت های شدید اجتماعی، اجزای اساسی حاکمیت شرعی طالبان بود.
اما، دولت بعد از طالبان که آنهم بر اصل "اسلامی" بودن تاکید می ورزد، این گونه محدودیت های به اصطلاح شرعی را اعمال نمی کند.
امیر، رهبر
خروج نیروهای خارجی از افغانستان، شرط اساسی ملاعمر برای مذاکرات صلح است.
مقامات افغان و خارجی با اطمینان اصرار می ورزند که طالبان نمی توانند تاریخ را به عقب کشانیده و امارت اسلامی ملاعمر را، دوباره روی کار بیاورند.
ظاهراً ملاعمر هم این موضوع را درک نموده و از عدم انحصار قدرت، حرف زده است.
به دنبال سرنگونی نظام شاهی ایران در سال ۱۹۷۹، آیت الله خمینی نظام سیاسی را به وجود آورد که در آن شخص وی عالیترین مرجع تصمیم گیری در جمهوری اسلامی بود. این موقف در سال ۱۹۸۹، بدون انتخابات سرتاسری، به علی خامنه ای داده شد.
در ایران رئیس جمهور و اعضای پارلمان از طریق انتخابات، انتخاب می شوند اما بر اساس اصل ۱۱۰ قانون اساسی "رهبر" صلاحیت عزل رئیس جمهور و انحلال پارلمان را دارد. رهبر ایران، همچنان، سرقوماندان اعلای نیرو های مسلح آن کشور است.
حداقل از آخرین پیام ملاعمر چنین به نظر می رسد که او برای خود، آینده یی شبیه خمینی میخواهد.
اطاعت از قانون اساسی، پایان دادن به خشونت های مسلحانه و قطع روابط با شبکه القاعده سه شرط اساسی است که دولت افغانستان و حامیان بین المللی اش، برای صلح با طالبان تعیین نموده است. اما حتا اگر ملاعمر از جنگ با دولت و همکاری با القاعده دست بردارد، جایگاه رهبری در قانون اساسی موجود افغانستان اساساً وجود ندارد.
