نیویورک تایمز در شماره امروز خویش سرگذشت قریه هایی را پی گیری می کند که برای تعدادی از جمله هزاران بیجا شده جنگ ها و مهاجرت ها در افغانستان درسال های اخیر ساخته شده اند.
روزنامه به دوام مطلب می نویسد، این قریه که دراعمار آن نیات خوب منعکس یافته است، استرالیا نه ملیون دالر، سازمان ملل متحد مسایل فنی و حکومت افغانستان در آنها زمین را فراهم ساخته است، بعد از پنج سال اکنون به صوب نابودی روان اند.
روزنامه مینویسد در قریه الیس گان ازجمله ١١٠٠ خانه ساخته شده، تعدادی زیادی بر اثر دستبردها و تند بادها متروک شده اند. ساکنان این قریه فقدان خدمات و نبودن شغل را باعث این می دانند که صدها خانواده از آنجا کوچ کرده اند حتی به کمپ های قبلی خویش یا درخانه های بی نقشه در شهرها پناه برده اند.
نیویورک تایمز می نویسد یکی از بزرگان قریه درحالیکه درچهارراهی قریه ایستاده است، اشاره به سوی خانه های متروک و دو اطاقه همسان نموده می گوید، مردم نیستند.
روزنامه به ادامه مطلب می نویسد، دراطراف و اکناف کشور ٦٠ قریه ساخته شد. یکی ازین قریه ها به فاصله یک ساعت دریوری از کابل و در سرحد با ولایت پروان ساخته شده است. این قریه شکار محاسبه غلط شده و نیت خوبی را که درافغانستان برای زدودن مرض فقر، گرسنگی و بیجا شدن موجود بود، به باد فنا داده است.
نیویورک تایمز می نویسد، اهالی قریه الیس گان درسال ١٩٩٦ درزمانیکه نوع جنگ داخلی به تعقیب حاکمیت طالبان بوجود آمد و بی نظمی بیداد می کرد، مجبور به ترک خانه های شان شده و رهسپار پاکستان و ایران شدند. اما به تعقیب سرنگونی حکومت طالبان و یورش عساکرامریکایی بر افغانستان، هزاران مهاجرو بیجا شده فرصت را غنیمت دانسته و برگشت کردند. آنها فکر می کردند زندگی درهم و برهم خود را یکبار دیگر ساز و سامان بخشند.
نورآغا به نیویورک تایمز می گوید، درابتدا ما به این فکر افتادیم که حکومت مشکل را درک کرده است و ما چانس خوبی را به دست آورده ایم، مگر آنها نیز از مشکل آگاه نبودند. هنوز خانواده های برگشته نتوانسته اند احساس آرامش کنند. با آنکه تعداد عمومی مهاجرین و بیجا شدگان در افغانستان فروکش کرده است، ولی تداوم تشنج و جنگ ها هنوزمردم را وادار به فرار از خانه و کاشانه شان می سازد.
نیویورک تایمز بنابر ارقام ملل متحد می نویسد در یکسال گذشته بیشتر از ١٥٠ هزار افغان بیجا شده اند. تعدادی به مجردی که جنگ توقف می کند به خانه های شان برمی گردند ولی تعداد دیگری هنوز با اقارب و خویشان شان درجاهای امن پناه برده اند. ملل متحد می گوید درحدود نیم میلیون بیجا شده درداخل کشورزندگی دارند.
روزنامه می نویسد، مامورین حکومت ادعا دارند که برخی از قریه های اعمار شده در شرق افغانستان در حالت شگوفایی اند، اما تعداد زیاد آنها هنوز نتوانسته اند حیثیت یک جایگاه مصؤون و مطلوب را برای باشندگان کمایی کنند. نبودن برق، آب صحی، دوری ازشهرها و از همه مهمتر نبودن اشتغال باعث گردیده است که یک تعداد این قریه جاتی که در آن ده ها ملیون دالر به مصرف رسیده است ترک بگویند. در فراهم آوری نمرات زمین و سایر خدمات فساد اداری یک مانع بوده است. برخی ساختن این قریه ها را خلاف موازین و سنن مردم می دانند که در آنها زنان زندگی دشواری را می گذرانند.
نیویورک تایمز می افزاید، مؤسسات و کشورهایی که درساختن قریه ها سهیم بوده اند هنوز می گویند که آنها برای فراهم آوری یک زندگی بهتر به ساکنان آنها متعهد اند و می کوشند مردم بر مشکلات چیره شوند.