نشریۀ هفنگتن پست در مورد ماموریت نظامی ایالات متحده مقاله یی را به نوشتۀ پاول هیروکس، تحلیلگر در انستیتیوت مطالعات دفاعی و خلع سلاح با این شرح نشر کرده است.
سوالی وجود دارد که سربازان امریکایی با سوختاندن غیر عمدی نسخه های قرآن، ادرار کردن عمدی بالای اجساد طالبان و کشتن کینه توزانۀ 16 غیر نظامی افغان، آیا زیان بیشتری به خود وارد نمی کنند؟ چنین اقدامات خود سرانۀ یک یا چند سرباز مایۀ پسگرد تمام سربازان نخواهد شد؟ و یا در نهایت آیا ارزشی برای حضور بیشتر در افغانستان وجود دارد؟
هیروکس استدلال می کند که اعزام سربازان امریکایی به افغانستان به خاطری بود تا تهدید بیشتری از آن ناحیه متوجه ایالات متحده نشود و از سوی دیگر آن کشور یکبار دیگر به لانۀ دهشت افگنان القاعده و طالبان مبدل نشود.
مطلب ادامه می یابد که با کشته شدن بن لادن، بیشتر امریکایی ها به این می اندیشند که ماموریت مقدماتی ایالات متحده در افغانستان و مناطق همجوار آن پایان یافته و پشتیبانی از جنگ رفته رفته رنگ می بازد.
هیروکس مطلب خود را با تحلیل این موضوع ادامه می دهد که اگر سربازان امریکایی بیشتر از این در افغانستان حضور داشته باشند، آنچه را انجام خواهند داد که در گذشته انجام دادند، یعنی تامین امنیت، کمک برای بهبود حکومتداری و آموزش قوای امنیتی افغان تا آن کشور به پای خود ایستاده شود. اگر هدف ایجاد یک حکومت مستقل باشد، نیل به پیروزی و دست یافتن به این هدف، قابل بحث است. از سوی دیگر حضور بیشتر نظامیان امریکایی در کشور مسلمانی چون افغانستان، داعیۀ حامیان القاعده را تقویت می بخشد، به ویژه که رویداد های ناگوار گذشته باز هم تکرار شود.
در مطلب به پیامد های خروج قوای خارجی نیز اشاره شده است که همانا احتمال به قدرت رسیدن دو بارۀ طالبان است. نویسنده به حمایت سازمان استخبارات نظامی پاکستان که از هر لحاظ در مقایسه با قوای امنیتی نوپای افغان قابلیت زیاد دارد اشاره می کند که به طور حتم از طالبان پشتیبانی خواهد کرد. چیزی که شمار زیاد افغان ها خواستار آن نیستند.
هیروکس می نویسد که اگر نگرانی از ناحیۀ دهشت افگنی باشد، درست چند هفته بعد از رویداد یازدهم سپتمبر کشیدگی بین طالبان و القاعده به میان آمده و بیشتر از این طالبان نشاید القاعده را در کنار خود جای دهد.
در اخیر مطلب پاول هیروکس در نشریۀ هفنگتن پست آمده است که با توجه به همۀ این بحرانات و چالش ها، هنوز هم نیازی برای حضور در افغانستان باقی است و بهترین روش پیشبرد این ماموریت، استقرار قوای با دسپلین نظامی است که به فرهنگ اسلامی و ارزش های افغان ها احترام بگذارد. و در نهایت خروج به گونه یی صورت گیرد که مفاد آن بیشتر از زیان باشد.