آمار بخش ایدز سازمان ملل متحد نشان می دهد که بیشترین مصابین آن بیماری را نسل مشغول کار در جهان تشکیل می دهد.
در ضمن با تغیر جمعیت کاری در جهان، فعالین مبارزه با ایدز می گویند که دفاتر نیز باید با این شرایط خود را مطابقت دهد.
بسیاری سازمان ها به شمول ادارۀ کار سازمان ملل متحد؛ از کار فرمایان خواسته تا پالیسی ها و "فضای دوستانۀ – ایچ آی وی" را برای محلات کاری ایجاد کنند تا مصابین این سندروم، مورد آزار و اذیت قرار نگیرند.
اما نقش این راهکار، نظر به کشور های مختلف متفاوت است. برخی از کشور ها مانند آسترالیا، که در آن میزان شیوع این بیماری در سطح پایین ۰.۲ درصد قرار دارد، برنامه های فعال، تمویل شده از جانب حکومت و پیشرفتۀ را دارا می باشد.
آسترالیایی ها از خدمات کمک های صحی رایگان برخوردار اند که برای کارمندان حکومت فضای محفوظی را فراهم می کند.
برنت آلن، عضو کمیتۀ سازماندهی کنفرانس ایدز و رئیس بخش زندگی مثبت ویکتوریا مستقر در ملبورن می گوید، تمام محلات کاری باید پالیسی های ایچ آی وی را روی دست گیرند.
آقای آلن می گوید"همین پالیسی است که شرایط بهزیستی را برای کارمندان حکومتی فراهم می کند. اگر کارمندان دولت احساس خوبی دارند، صحتمند اند، آنان کاراتر و موثرتر خواهند بود."
پذیرش بیماران در فضای کاری
دیفید فیلیپ، که در انستیتوت ملی صحت کار می کند می گوید که در تمام عمر – از هفده سالگی- به ایچ آی وی مبتلا بوده است.
فیلیپ می گوید که از انکشاف جدید در پالیسی ایالات متحده– لایحۀ مراقبت های صحی ادارۀ اوباما - استقبال می کند.
آقای فلیپ می گوید قانون مراقبت های صحی به مریضان مبتلا به ایچ آی وی شرایط تغیر وظیفه را بدون از دست دادن پوشش تداوی ایچ آی وی - تحت برنامۀ خصوصی بیمۀ شان، فراهم می کند.
دیوید فلیپ به این باور است که باید تلاش صورت گیرد "وضعیت و فضای محیط کاری به شکل معمول آن حفظ شود."
این کارمند انستیتوت ملی صحت امریکا می گوید "این بزرگترین کاری خواهد بود که انجام می شود. در عصر کنونی، مردم یکجا با ایچ آی وی زندگی می کنند و انتظار یک زندگی کاملاً عادی را دارند."
آقای فلیپ با هر کارفرمای جدید خود نشسته و گفته است که "من به مرض ایدز مبتلایم" و به باور وی هیچگاهی در عرصۀ کاری با مشکلات مواجه نشده است.
اما، فلیپ می افزاید آنچه گفتم"این معنی را نمی دهد که ایچ آی وی بر کارمندان یک دفتر تاثیر نمی گذارد."
به باور فلیپ افرادیکه از مدت زمان طولانی به ایچ آی وی مبتلا اند، بدن آنان همواره در مقابله با ویروس و رژیم تداوی قرار داشته اند و "خیلی ها از لحاظ بدنی خود را ۱۰- ۱۵ تا ۲۰ سال پیرتر احساس می کنند. بسیار خوشبخت استم که در سن ۵۰ سالگی اکثر اوقات احساس ۲۵ ساله را دارم."
مشکلات بیماران سایر کشور ها
اما در سایر کشور ها به ویژه کشور های صحرای افریقا – که با ۴.۷ درصد مریضان مبتلا به ایچ آی وی، بیشترین رقم مبتلایان ایدز را دارا می باشد – کارکردن با ایدز همواره ساده به نظر نمی رسد.
بیماران ایدز، که اکثریت آنان را زنان تشکیل می دهد، اکثر با تبعیض رو به رو می گردند. بسیاری کشور های افریقایی سیستم تداوی رایگان ایچ آی وی را فراهم کرده اند اما بیماران اکثر اوقات باید از کار خود رخصت بگیرند تا ساعت ها را در مراکز تسهیلات صحی حکومتی سپری کنند.
سفاری مبوی، رئیس اجراییه یی شبکۀ کار و امور اجتماعی مالوی، در جنوب افریقا که به ایچ آی وی مبتلا است می گوید، "سیستم حمایت از بیماران ایدز باید با برنامه های حمایتی سری و رضاکارانۀ ایچ آی وی، داخل فضای کاری شود."
آقای مبوی می گوید که اگر این تسهیلات در فضای کاری شامل شود، تمام شرکت ها و سازمان ها باید در داخل محوطۀ کاری خود یک بخش فراهم کنندۀ تسهیلات وقایه یی ایچ آی وی داشته باشد که بتواند متوجه کارمندان خود باشد.
بااین حساب، به گفتۀ آقای مبوی، وقتی یک کارمند دولتی ضرورت به آزمایش ایچ آی وی داشته باشد، محل کار خود را ترک نکرده و "به بازدهی کاری وی نیز تاثیر مثبتی می گذارد."
بیشترین ساعات بحث بیستمین کنفرانس ایدز، در اطراف همین مبحث چرخیده است تا مباحث مربوط به حریم خصوصی، پالیسی ها و حقوق کارمندان در طیف وسیع از قوانین و فرهنگ های کاری تحت غور قرار گیرد.
در نهایت، پیام نهفته در بحث ملبورن برای تمام جهانیان یکی است و آن اینکه "مبتلایان ایچ آی وی – ایدز می خواهند کار کنند."
گزارش:انیتا پاول، خبرنگار صدای امریکا
ترجمه: قدیر مشرف - واشنگتن