زنان عسکر در اردوی ايالات متحده به احتمال قوی آزاد ترين زنان در جهان اند که در پيشرفته ترين ارود جهان ميجنگند.
تعدادی از آنها در ميدان جنگ در افغانستان اند. هدف آنها نه تنها پپشبرد جنگ بمقابل دهشت افگني است، بلکه نبرد علیه پيکار طالبان بمقابل حقوق زنان در افغانستان است - هر چند بعضي از زنان افغانستان ميگويند ترجيح ميدهند اين جنگ را خود شان به تنهائي پيش ببرند.
باربرا اوسپينا در عکس العمل بمقابل حملات القاعده بر نيويارک و واشنگتن به تاريخ ۱۱ سپتامبر شامل اردو شد.
اين خانم ۲۳ ساله که از خود يک طفل دارد ميگويد به جنگ عليه دهشت فگنان متعهد است اما همچنان متعهد به جنگ به نفع حقوق زنان در افغانستان ميباشد.
او میگوید: "مقايسه بين زنان ايالات متحده و زنان افغان شبيه به مقايسه بين روز و شب است. آخر الامر ما همه زن هستيم"
اوسپينا ميگويد هرچند قواي ايالات متحده طالبان را در سال ۲۰۰۱ از افغانستان خلع کرد، ولی مفکوره و نظر طالبان در مورد زنان، هنوز در روح و دماغ مردم افغانستان باقی است. او ميگويد اميد وار است بتواند در خلال اجراي وظيفه عسکري اش در افغانستان اين وضع را تغيير بدهد.
او میگوید: "اميد وارم وقتي ما در بعد از ۱۴ ماه ديگر افغانستان را ترک داديم وضع يک قدم نزديکتر به هدف شده باشد. ما به اين کشور براي خود نه بلکه براي مردم افغانستان آمده ايم، زيرا اين دقيقاً چيزي است که آنها مي خواهند و اين چيزي است که من مي خواهم براي شان انجام بدهم"
شرون کيلي، پيلوت هلي کوپتر « اپاچي» عين اهداف را در افغانستان دارد. او معتقد است که طالبان بايد شکست داده شوند.
او ميگويد قواي امريکا ميتواند به مردم افغان در برنده شدن در جنگ در جهت تامين حقوق و آزادي هاي اوليه و اساسي مردم کمک کند.
او میگوید: "براي من اين کار بخاطر امريکا است و همچنان بخاطر چيز هاي ديگر است، زيرا ما داراي آزاديها و حق انتخاب مي باشيم و ميخواهيم مردم در افغانستان نيز انرا در کشور شان داشته باشند."
افغانستان همواره يک کشور تعاملي بوده که در آن مردان بر حيات زنان دست بالا داشته اند. اما زنان تحت نظام وحکمرائي طالبان بیشتر از گذشته دچار رنج بوده اند.
زنان و دختران در منازل شان قيد گشتند و از رفتن به مکتب محروم شدند و تنها وقتي ميتوانستند از خانه هاي شان خارج گردند که با يک مردی از خانواده شان همراهي مي شدند و باید حتماً چادری به تن ميکردند.
وقتي طالبان سرکوب شدند، کار های به نفع زنان صورت گرفت؛ چنانچه امروز زنان در ادارات حکومتي صاحب کار شده و دختران قادر اند به مکتب بروند .
اما پروين از انجمن انقلابي زنان افغانستان ميگويد که کار های کافی درین قسمت صورت نگرفته است.
او میگوید: "فکر ميکنم اوضاع براي زنان افغان اکنون بدتر از پيش بوده و بمانند عهد طالبان شده است. جنگ جاري، جنگ عليه طالبان و القاعده نه، بلکه جنگ بمقابل مردم ماست.
ايالات متحده دهات افغانستان را بمباران مي کند و کودکان را مي کشد و وقتي مردم در باره سوال مي کنند، گفته میشود يک اشتباه شده است. به اين دليل طالبان روز بروز قوي شده مي روند."
يکتعداد فزاينده اهالي ملکي افغان از منازلشان فرار کرده و در داخل کشورشان متواري گشته اند. «ميا اميرتونگا» که در اداره مهاجرين ملل متحد کار مي کند ميگويد: "اوضاع در دو سه سال اخير بدتر شده و في الواقع ما شاهد مردمان زيادي شديم که از زادگاه هايشان فرار ميکنند.
تعداد کثير مردم در داخل آواره شده اند. و حقوق اوليه واساسي زنان چون حق تحصيل تحت حمله قرار گرفته است.
خانم ملالي جويا فعاليت گر سياسي افغان ميگويد که امریکاييان شايد داراي حسن نيت باشند، اما «آزادی از طریق ميله تفنگ بدست نمي آيد"
او میگوید: «آنها فکر ميکردند شايد اين طياره بم افگن "بي ۵۲» باشد که ديموکراسي واقعي و امنيت را فراهم خوهاد ساخت. متاسفانه زنان ما امروز حقوقي ندارند – حقوقی که اعطا نه، بلکه متعلق و مربوط زنان باید باشد."