واشنگتن پوست در شماره ١١ دسمبر از قول ستیڤن هدلی مشاور سابق امنیت ملی ایالات متحده مینویسد استراتیژی اوباما در مورد افغانستان مستحق کمک و پشتیبانی است.
رئیس جمهور اوباما استراتیژی را که در مورد افغانستان و پاکستان انتخاب نمود، مستحق پشتیبانی هر دو حزب می باشد. پیروزی این استراتیژی برای امنیت کشور ما و متحدین ما بسیار اهمیت دارد.
رئیس جمهور اوباما و تیم امنیت ملی اش گفته اند که کدام تاریخ مؤثق اخراج عساکر موجود نیست.
هلری کلنتن وزیر خارجهٌ امریکا به روز یکشنبه بصورت واضح گفت ما در مورد کدام استراتیژی اخراج و یا ضرب العجل فوری صحبت نمی نمائیم.
رابرت گیتس وزیر دفاع امریکا گفت سپردن مسؤلیت امنیتی به عساکر افغان بصورت تدریجی، و آنهم مربوط به شرایط و اوضاع خواهد بود که منطقه به منطقه و ولایت به ولایت صورت خواهد گرفت، به همان شکلی که ما در عراق دیدیم. این تصمیم توسط قوماندانان ما در افغانستان گرفته خواهد شد نه در واشنگتن.
ولی سوال اینست که چرا بعد از هشت سال ما هنوز هم باید به افغانستان قوا بفرستیم.
هدف امریکا همیشه این بوده است تا مردم افغانستان را در قسمت اعمار تاسیسات و نهاد های حکومتی ، اقتصادی و امنیتی که برای آیندهٌ کشور خود ضرورت دارند، کمک نماید. از اواخر سال ۲۰۰۱ تا سال ۲۰۰۶ این استراتیژی موفق بوده است.
از نظر سیاسی ، کنفرانس بن به رهبری ملل متحد در دسمبر ۲۰۰۱ یک حکومت موقت را شکل داد. در جنوری ۲۰۰۴ رئیس جمهور خود را انتخاب نمودند.
از نظر اقتصادی، جوامع بین المللی ده ها ملیون دالر را کمک نمودند. اقتصاد افغانستان ده در صد افزایش یافت ، و پروژه های بسیار خوب سرک سازی ، راه را برای انتقال اموال و تجارت هموار ساخت.
در مورد امنیت، شورای امنیت ملل متحد یک قوای نظامی بین المللی را در دسمبر سال ۲۰۰۱ مؤظف ساخت تا تحت قوماندانی ناتو در سراسر افغانستان توسعه یابد و خدمت نماید. قوای نظامی و پولیس افغان استخدام شد، تمرین داده شد، و مجهز گردید.
ولی در سال ۲۰۰۶ اوضاع رو به خرابی گذاشت. حملات انتحاری آغاز گردید، فساد اداری افزایش یافت، تولید مواد مخدر بیشتر شد، و حکومت مرکزی در قسمت ایجاد حکومت های مؤثر در ولایات ناکام شد. تعداد قوای امنیتی به اندازهٌ کافی نبود که جلو خشونت های رو به افزایش را بگیرد.
در سال ۲۰۰۶ پاکستان با نظریات خوب ولی معاملات که بعداً موجب ناراحتی های بیشتر گردید، وارد میدان گردید به این معنی که قبایل محلی را وادار بسازد تا از حکومت مرکزی کابل پشتیبانی نماید. قرار بود که این قبایل در بدل کمک های اقتصادی ، و اخراج عساکر پاکستانی، القاعده را از منطقه خارج نمایند و حملات طالبان را توقف دهد. ولی این پلان ها بر عکس، در تقویت دهشت افگنی افزود.
پاکستان ، خود برای هژده ماه در بحران سیاسی قرار گرفت، از برطرفی قاضی القضات گرفته ، تا استعفای پرویز مشرف، که منجر به نا آرامی های شدید گردید، و در این گیرو دار پاکستان فقط شاهد حملات دهشت افگنان القاعده نه تنها در افغانستان، بلکه در خود پاکستان بود، به شمول قتل بینظیر بوتو.
بعضی از مفسرین می گویند امریکا نمی توانست در آنزمان در برابر این نا آرامی ها پاسخگو باشد، بدلیلی که توجهٌ به عراق معطوف بود. ولی با وجود ضرورت عساکر به عراق ، رئیس جمهور بش و متحدین امریکا عساکر بیشتر به افغانستان فرستاد تا در مقابل مشکلات جدید مبارزه نماید.
در سپتمبر سال ۲۰۰۸ قوای امریکا در افغانستان از ۲۱ هزار به ۳۱ هزار افزایش یافت.
در عین زمان عساکر ناتو از بیست هزار، به ۳۱ هزار افزایش یافت.
تعداد پولیس و عسکر تربیه شدهٌ افغان از ۶۵ هزار به ۱۴۰ هزار افزایش یافت.
در دسمبر ۲۰۰۸ وزارت دفاع امریکا در حدود ۸ هزار واحد هوائی قوای زمینی را به افغانستان فرستاد.
و اکنون ادارهٌ رئیس جمهور اوباما به همین تازه گی، برسی اوضاع در افغانستان را تکمیل نمود که در سال جاری بدتر شده است. بناً، فرستادن قوای اضافی، همزمان با حفظ امنیت مردم افغانستان، و ایجاد شرایط و امکانات برای افغانان جهت اعمار تاسیسات حکومتی و امنیتی بسیار مهم بود.
هدف نهائی، حاکمیت و فایق شدن است. حالا موضوع پاکستان، بدون شک ، یک پاکستان بی ثبات ، ثبات منطقه را به خطر مواجه می سازد، و بدون شک ثبات را در افغانستان تضمین نمی نماید. پیروزی کلی ، مربوط میشود به اینکه امریکا به پاکستان ثابت نماید که یک شریک بردبار در پهلوی خود دارد که اشاره به خود امریکا است.
آقای هدلی می گوید استراتیژی ما ، در صورتی می تواند موفق شود که در مورد پیروزی متعهد باشیم، نه فقط خارج شدن از آنجا.