از زندان گوانتانامو تا جنگ علیه داعش در أفغانستان - دو افغان که زمانی دوست همدیگر بودند، از سوی نیروهای امریکایی بازداشت و به زندان گوانتانامو فرستاده شدند. اما پس از رهایی، با دو انتخاب کاملا متفاوت، اکنون در دو جبهۀ مختلف، علیه یکدیگر قرار گرفته اند.
حاجی غالب و عبدالرحیم مسلم دوست که علاقه مشترک شان به شاعری، دوستی هردو را باهم آمیخته بود، پس از وقوع حملات تروریستی یازدهم سپتمبر ٢٠٠١ در ایالات متحده، توسط نیروهای امریکایی در گوانتانامو زندانی شدند.
سفر مشترک این دو زندانی سابق، میراث ناکام گوانتانامو را در مبارزه مقابل افراطیت بیان میدارد.
حاجی غالب، که اکنون ولسوال بتی کوت ولایت ننگرهار است، میگوید که امریکاییان پنج سال عمرش را در زندان گوانتانامو ضایع ساخت، اما با آنهم، پس از رهایی تصمیم گرفت که در برابر امریکائیان نه، بلکه در برابر دشمنان واقعی افغانستان مبارزه کند.
مگر رفیق سابق او، که مولوی مسلم دوست خوانده میشود و با او در گوانتانامو یکجا زندانی بود، پس از رهایی راه جداگانه ای را برگزید و اکنون فرماندۀ بزرگ داعشیان است.
حاجی غالب، مسلم دوست را یک عوام فریب و سخنران خوب توصیف میکند و میگوید که زندانیان دیگر، شیفتۀ آواز بلند او بودند.
به گفتۀ آقای غالب، مسلم دوست بیشترین اوقات اش را در عبادت و موعظه در کنار خالد شیخ، مظنون اصلی طراحی حملات یازدهم سپتمبر، در مورد جهاد سپری میکرد.
اما کاکو یکتن از زندانیان سابق دیگر گوانتانامو و پسر کاکای حاجی غالب، زندان گوانتانامو را بستر بذر دهشت افگنی میخواند و میگوید که این زندان به تندروان چون مسلم دوست مشروعیت میبخشد.
زندان گوانتانامو در سال ٢٠٠٢ گشوده شد و یک محل تنبیه برای گرایشان ضد امریکا دانسته میشود.
نزدیک به یک بر چهارم حصۀ تمام زندانیان را افغان ها تشکیل میداد. اما بعداً معلوم شد که بیشتر زندانیان افغان بی گناه بوده و اشتباهاً یا قصداً بنابر خصومت های شخصی به امریکائیان تحویل داده شده بودند.