صد ها تن از مظاهره کنندگان در حالیکه باران سردی می بارید در امتداد جادۀ پنسلوانیا راه پیمایی کردند.
مظاهره کنندگان رو پوش سیاه در سر و لباس های نارنجی را بر تن کرده بودند. آنان بااینکار می خواستند از 171 زندانی که تا هنوز هم در گوانتانامو اسیر اند، نمایندگی کنند.
تام پارکر که با سازمان عفو بین المللی کار می کند می گوید "زندان گوانتانامو ده سال قبل باز شد. هیچکسی در آنجا مسئون نمی باشد. در حال حاضر فقط به خاطر سیاست ها داخلی باز است. به منظور کدام هدف واقعی فعالیت نمی کند. این زندان لکۀ بر شهرت ایالات متحده می باشد."
در طول ده سال گذشته حدود 780 اسیر در زندان گوانتانامو نگهداری شده اند.
مخالفین این زندان می گویند اکثریت زندانیان باقی مانده در آن تهدیدی برای امنیت ملی ایالات متحده تلقی نمی شوند.
دان برگوین یکی از اعتراض کنندگان در حالیکه دستبند بر دستان خود داشته و در یک قفس درست مقابل قصر سفید قرار دارد می گوید "ما به این برنامۀ زشت ادامه می دهیم که انسانها را بدون کدام گناهی زندانی کرده و آنان را از خانواده ها و کسانیکه آنان را دوست دارند به دور نگهداشته است. مقصد من این است که ما منحیث امریکایی از خود سوال کنیم که آیا با ما هم همانگونه رفتار شود؟"
ده سال قبل و فقط چند ماه بعد از حادثۀ یازدهم سپتمبر سال 2001، اولین زندانی ها به گوانتانامو انتقال و زندانی شدند.
رئیس جمهور اوباما تعهد سپرد که زندان گوانتانامو را می بندد، اما کنگرس ایالات متحده در راستای انتقال زندانیان از گوانتانامو سد واقع شد.
جیم موران یکتن از اعضای کنگرس ایالات متحده می گوید"حقیقت سیاسی این است تا زمانیکه امریکایی ها به صورت بهتر در مورد زندان آگاهی پیدا نکنند و یا در چوکات یک روند دموکراتیک وادار به توجه به این مسئله نشوند، تغییرات بوجود نخواهد آمد."
بعضی تحلیل گران سیاسی که از زندان گوانتانامو حمایت می کنند می گویند توقیف دشمنان در جریان جنگ بخشی از تلاش های گسترده به منظور پیروزی در نبرد می باشد.
اکنون، ده سال از روزی می گذرد که اولین مضنون دهشت افگن به زندان گوانتانامو فرستاده شد، اما مظاهرات علیه آن زندان ادامه داشته و نشانه یی از بسته شدن زندان گوانتانامو در این زودی ها به چشم نمی خورد.