کودکان امروز، رهبران آینده اند. ذهنیت دادن کودکان به کاوشگری و درک ارزش آن در کودکان، ممکن زمینۀ معالجه یا وقایۀ بیماری هایی را فراهم آورد که امروز غیرقابل معالجه پنداشته میشوند. چه چیزی یک طفل دوازده ساله را الهام بخشید که درمورد تداوی سرطان مطالعه کند و در این راستا پروژه علمی را انتخاب کند.
استیفن لت ۱۲ ساله، مانند سایر کودکان امریکایی است. درتقسسیم أوقات روزانه او برعلاوه فعالیت های ورزشی، درس های موسیقی و انجام کارهای خانگی شامل است، اما علاقه بیشتر او فراتر از تینس و نواختن توله است. استفین در صنف اول، در نمایش های علمی اشتراک می کرد. و در صنف شش این موضوع را جدی گرفت.
استیفن میگوید وقتی که به صنف ششم مکتب رسید، روزی به پدرش گفت: "میخواهم پروژه علمی ام روی ملاریا باشد." پدرش به او گفت که کار روی این پروژه، بسیار خطرناک خواهد بود. از این رو روی تحقیق پیرامون یک مرض دیگر فکر کرد و به مرض سرطان متوجه شد.
استیفن تلاش کرد در خانه اش به چیزی دست یابد که با استفاده از آن سرطان را با آن تشبیه کند. تحقیقات وی منجر به پیدا کردن ماده یی بنام پلانیرنی، نوعی از کرم های پهن و ای جی سی جی شد که مادۀ ضد مکروب است و در چای سبز موجود است- موادی که ثابت شده است باعث کاهش رشد سلول های سرطانی می شود.
استیفن میگوید: "به دلیل این که پروژۀ اول بسیار به خوبی پیشرفت، تصمیم گرفتم که سرطان واقعی را در کرم های پهن و تومورهای واقعی استفاده کنم."
در پروژۀ دوم، یک نوع مادۀ انتی اوکسیدانت یا تحمض کننده را در مواد تحقیقات خویش زرق کرد که باعث گردید تا تومور از رشد بازیابد.
کارهای استیفن – توجه رسانه ها را جلب کرد، اما استیفن فراگیری پروژۀ سوم خود را در نظر دارد. لیزلی لت، پدر استیفن، می گوید که این پروژه نیاز به یک لابراتوار مجهز و مسلکی دارد.
استفین و والدین اش به انستیتوت ملی سرطان در واشنگتن رفتند، و داکتر استنلی لیپوویتز، در این مرکز برایش فرصت آموزش و کار را فراهم کرد.
استیفن، با مشورۀ داکتر لیپوویتز و شماری ازپژوهشگران، با مفکوره های جدید برای توسعه تحقیقش- آمادگی برگزاری نمایش علمی را می گیرد.