در صفحۀ انترنیتی بوستن مطلبی تحت عنوان اعمار مجدد بعد از جنگ به چاپ رسیده است. در آغاز این مطلب نویسنده نگاشته است که شراکت و دخیل بودن ایالات متحده در عراق و افغانستان رو به کاهش است. نویسنده معتقد است که هردو کشور از لحاظ امنیتی برای ایالات متحده حیاتی تلقی میگردد و دقیقاً تلفات زیادی انسانی و خسارات مالی را به جا گذاشته است.
نویسندۀ مطلب صفحۀ انترنیتی بوستن می نگارد فعالیت ها درهیچ یک از این دو کشور به نتایج مطلوب و قناعت بخشی نرسیده و ترکیبی از مصارف بلند و فاصله گرفتن امیدواری ها از هم، شاید به این نتیجه بیانجامد که هردو کشور عراق و افغانستان با خروج عساکر امریکایی از افغانستان در غفلت و چشم پوشی ایالات متحده قرار گیرد.
در ادامۀ مطلب، نویسنده خروج عساکر ایالات متحده را از افغانستان یک اشتباه بزرگ ستراتیژیک و به مسخره گرفتن روحیۀ عساکر عنوان میکند. نویسنده مینگارد که باوجود اعترافات گاهگاهی که در رابطه با برنامه های نظامی طی چندین سال اخیر در افغانستان و عراق صورت گرفته است، اکنون واضح شده است که هیچ چیزی احتمالی بوده نمیتواند. اما به این معنی نیست که ما در بی تفاوتی فرو روییم که از قبل به سیاست و اجتماع امریکایی محکم پیوند خورده است.
در ادامۀ مطلب نویسنده نگاشته است که یک نوع کمک اعمار مجدد نیاز است. به عقیدۀ نویسندۀ مطلب صفحۀ انترنیتی بوستن، ادغام امنیت و پیشرفت در مناطق درگیر، از بیش از یک دهه به اینسو به طور وسیعی تحت انتقاد کارشناسان قرار گرفته، میلیارد ها دالر امریکایی را به هدر داده و مردم را از خود بیگانه نموده است.
آنچه در ادامۀ مطلب صفحۀ انترنیتی بوستن نظر را جلب مینماید اینست که نویسنده معتقد به این اصل است که باید از راه درست و معنی داری کمک ها به افغانها و عراقی ها آماده ساخته شود تا جامعه شانرا احیای مجدد نمایند.
به عقیدۀ نویسنده، ساختار مجدد تنها خشت ها، هاون ها و پول نبوده بلکه اعمار مجدد، درمان ضربات و صدمات روحی میباشد که بالای میلیون ها انسان وارد آمده است.
هر چند پیامد این دو جنگ، که شامل تخریبات جسمانی، روانی میباشد، انکار ناپذیر است. نویسنده مشعر است که نیاز میرود تا به طور واضح و با اظهار ندامت از نقش ایالات متحده در این تخریبات و ضایعات یاد آوری نماییم.
در اخیر این مطلب آمده است که اعمار مجدد به هر نوعیکه باشد یک دهه یا بیشتر از آن را در بر میگیرد، و این ایستادگی نیاز دارد تا به درستی شناسایی شده و ضروریات آن درک گردد. نویسنده معتقد است که اگر ایالات متحده به سادگی منطقه را ترک میکند و یا هم تنها در تامین امنیت دخیل باقی میماند، عین نشانه یی بی توجهی وسیعی است که جنگ تا به حال به بار آورده است. نویسنده به این عقیده است که میشود کار بهتری را انجام داد.
در روزنامۀ نیویارک تایمز میخوانیم، آنعده افغانهای که زندگی خود را برای حفاظت امریکایی ها در خطر قرار داده بودند، در زمینه اهدای ویزۀ خاص در تاریکی قرار گرفته اند.
در این مطلب آمده است که هزاران نفر از افغانهاییکه برای عساکر امریکایی و دیپلومات ها در افغانستان کار مینمایند، اکثراً در معرض خطر قرار میگیرند، از سالها به اینسو جهت مهاجرت به ایالات متحده در حالت انتظار نامعلومی قرار گرفته اند. روزنامه مشعر است با وجودیکه حکومت تلاش دارد تا آنان را از خطر نجات دهد.
نویسندۀ نیویارک تایمز مشعر است در این برنامه که از سال ۲۰۰۹ به اینسو آغاز گریده است، تا اکنون ۲۳۰۰ نفر درخواست ویزه نموده است ، اما سفارت ایالات متحده در کابل تا حال تنها دو درخواستی را تکمیل نموده و یک قضیه را رد کرده است.
دیفید دی. پیرس معاون ریات هیات در سفارت ایالات متحده در کابل میگوید، " سابقۀ خوبی در رابطه وجود ندارد." وی به روزنامۀ نیویارک تایمز گفته است که سفیر جدید توجهی خاصی در رابطه با حل قضیه مبذول داشته و مقامات از واشنگتن خواهان منابع بیشتری شده اند.