یک کارشناس سازمان ملل متحد نوشته است که در قاموس طالبان چیزی به نام تفاهم سیاسی وجود ندارد. این در حالی است که مقامات افغان و امریکایی تلاش می کنند تا مذاکرات صلح را با طالبان از سر گیرند.
حالا نیرو های بین المللی به رهبری ناتو و حکومت افغانستان تا کدام حد می تواند به خواست های طالبان تن در دهند.
طالبان در موقفگیری خود علیه حضور نیرو های خارجی در افغانستان از دیدگاه واحدی برخوردار می باشند، اما با در نظر داشت منافع شان، اوضاع افغانستان را با دیدگاه های متفاوتی می نگرند.
گروه که مذاکرات را به عنوان نفعی در به دست آوردن مجدد نفوذ در کابل، قبل از خروج نیرو های نظامی بین المللی از افغانستان و تجدید مجدد اهداف سیاسی طالبان، می نگرند.
نویسندۀ فارن پالیسی، این گروه را عملگرا نامیده و می گوید که آنها بیشتر تمایل مذاکره را با کشور های خارجی منجمله ایالات متحده دارد - تا حکومت شکنن و آسیب پذیر افغانستان.
برمک پژواک، کارشناس مسایل سیاسی در واشنگتن می گوید که موقف طالبان در قبال خروج نیرو های نظامی از افغانستان مشترک است اما آنان در سایر مسایل با دیدگاه های متفاوتی برخورد می کنند.
آقای پژواک می گوید همین اختلاف نظر ها باعث شده تا روند مذاکرات صلح با طالبان با بن بست مواجه شود.
از جانب دیگردر گروه طالبان کسانی وجود دارند که مذاکره را تنها راه کاهش دادن فشار نظامی می پندارند تا خود را به منظور حفظ قدرت و تامین اقتدار در مناطق تحت کنترول خود، توانایی بخشند. به عقیدۀ نویسندۀ صفحۀ پالیسی خارجی ایالات متحده، این گروه دیده به راه یک جنگ تمام عیار بعد از خروج نیرو های خارجی ایالات متحده می باشد.
این افراد تا زمانی که نبض نیرو را شناسایی و قدرت حکومت افغانستان را آزمایش نکرده است، از در سازش پیش نخواهد آمد.
پژواک می گوید که تا هنوز طالبان و حکومت افغانستان و جامعۀ بین المللی در میز مذاکره قرار نگرفته اند. هر کاری هم که صورت گرفته است تلاشی برای احیای شرایط مذاکرات بوده تا عملی شدن مذاکرات. او به این نظر است که اگر این گروه ها روی میز مذاکره قرار گیرند، بدون شک از خود انعطاف نشان خواهند داد.
در این راستا، نه ضمانتی وجود دارد که پاکستان ملا برادر را رها می کند و نه تضمین شده می تواند که خود برادر از نقش تصمیم گیرندۀ در میان طالبان برخوردار می باشد.
هر چند رحمن ملک وزیر داخلۀ پاکستان در مصاحبۀ با رویترز گفته است که کشورش هر کاری را به خاطر تامین صلح در افغانستان انجام می دهد. اما آنان تا حال ملا برادر را رها نکرده اند. کارشناسان افغان به این باور اند که پاکستان ملا برادر را به خاطر داشتن نفوذ بیشتر در روند آیندۀ صلح افغانستان، در بازداشت نگهداشته است.
آقای برمک به این باور است که طالبان به نحوی واداشته شوند تا به میز مذاکرات قرارگیرند. او می گوید "هر وقتی که فاصله میان حکومت آقای کرزی و مردم افغانستان نزدیکتر شود و مردم افغانستان حکومت را از خود بدانند در آنوقت حکومت این قدرت و طاقت را خواهد داشت که در برابر طالبان ایستاده شود."
در حال حاضر به نظر می رسد که گرایش ایالات متحده و طالبان به مذاکرات با توجه به کنش و واکنش های همدیگر به سود هر دو جناح خواهد بود. ولی اینکه حکومت افغانستان – جامعۀ بین المللی و طالبان روی میز مذاکره قرار خواهند گرفته یا خیر، وقت قضاوت خواهد کرد.
حالا نیرو های بین المللی به رهبری ناتو و حکومت افغانستان تا کدام حد می تواند به خواست های طالبان تن در دهند.
طالبان در موقفگیری خود علیه حضور نیرو های خارجی در افغانستان از دیدگاه واحدی برخوردار می باشند، اما با در نظر داشت منافع شان، اوضاع افغانستان را با دیدگاه های متفاوتی می نگرند.
بی میلی به صلح
ریچارد بریت، در صفحۀ انترنتی فارن پالیسی، مطلبی نگاشته که در آن از مفکوره های متفاوت طالبان در قبال افغانستان سخن رانده است.گروه که مذاکرات را به عنوان نفعی در به دست آوردن مجدد نفوذ در کابل، قبل از خروج نیرو های نظامی بین المللی از افغانستان و تجدید مجدد اهداف سیاسی طالبان، می نگرند.
نویسندۀ فارن پالیسی، این گروه را عملگرا نامیده و می گوید که آنها بیشتر تمایل مذاکره را با کشور های خارجی منجمله ایالات متحده دارد - تا حکومت شکنن و آسیب پذیر افغانستان.
برمک پژواک، کارشناس مسایل سیاسی در واشنگتن می گوید که موقف طالبان در قبال خروج نیرو های نظامی از افغانستان مشترک است اما آنان در سایر مسایل با دیدگاه های متفاوتی برخورد می کنند.
آقای پژواک می گوید همین اختلاف نظر ها باعث شده تا روند مذاکرات صلح با طالبان با بن بست مواجه شود.
از جانب دیگردر گروه طالبان کسانی وجود دارند که مذاکره را تنها راه کاهش دادن فشار نظامی می پندارند تا خود را به منظور حفظ قدرت و تامین اقتدار در مناطق تحت کنترول خود، توانایی بخشند. به عقیدۀ نویسندۀ صفحۀ پالیسی خارجی ایالات متحده، این گروه دیده به راه یک جنگ تمام عیار بعد از خروج نیرو های خارجی ایالات متحده می باشد.
این افراد تا زمانی که نبض نیرو را شناسایی و قدرت حکومت افغانستان را آزمایش نکرده است، از در سازش پیش نخواهد آمد.
منافع و اهدف متضاد
گروه های درگیر در جنگ افغانستان جهت اشتراک در روند مذاکرات، پیشنهادات و خواست خود را داشته اند ولی تا هنوز هیچکدام خواست های یکدیگر را برآورده نساخته است.پژواک می گوید که تا هنوز طالبان و حکومت افغانستان و جامعۀ بین المللی در میز مذاکره قرار نگرفته اند. هر کاری هم که صورت گرفته است تلاشی برای احیای شرایط مذاکرات بوده تا عملی شدن مذاکرات. او به این نظر است که اگر این گروه ها روی میز مذاکره قرار گیرند، بدون شک از خود انعطاف نشان خواهند داد.
نقش ملا برادر
از جملۀ افرادی که از فکر می شود در روند صلح موثر باشد، ملابرادر می باشد که در قید پاکستان قرار دارد. اسمعیل قاسمیار، مشاور شورای عالی صلح افغانستان به آژانس رویترز گفته است که رهایی ملابرادر می تواند سایر رهبران طالب را در پذیرفتن مصالحه تشویق کند.در این راستا، نه ضمانتی وجود دارد که پاکستان ملا برادر را رها می کند و نه تضمین شده می تواند که خود برادر از نقش تصمیم گیرندۀ در میان طالبان برخوردار می باشد.
هر چند رحمن ملک وزیر داخلۀ پاکستان در مصاحبۀ با رویترز گفته است که کشورش هر کاری را به خاطر تامین صلح در افغانستان انجام می دهد. اما آنان تا حال ملا برادر را رها نکرده اند. کارشناسان افغان به این باور اند که پاکستان ملا برادر را به خاطر داشتن نفوذ بیشتر در روند آیندۀ صلح افغانستان، در بازداشت نگهداشته است.
راه های حل
اما با درنظر داشت مشکلات عدیدۀ موجود در سر راه مذاکرات، چگونه می توان طالبان روی میز مذاکرات قرار داد.آقای برمک به این باور است که طالبان به نحوی واداشته شوند تا به میز مذاکرات قرارگیرند. او می گوید "هر وقتی که فاصله میان حکومت آقای کرزی و مردم افغانستان نزدیکتر شود و مردم افغانستان حکومت را از خود بدانند در آنوقت حکومت این قدرت و طاقت را خواهد داشت که در برابر طالبان ایستاده شود."
در حال حاضر به نظر می رسد که گرایش ایالات متحده و طالبان به مذاکرات با توجه به کنش و واکنش های همدیگر به سود هر دو جناح خواهد بود. ولی اینکه حکومت افغانستان – جامعۀ بین المللی و طالبان روی میز مذاکره قرار خواهند گرفته یا خیر، وقت قضاوت خواهد کرد.
