روزنامه هرالد تربیون، مقالۀ را تحت عنوان "صحبت با طالبان، آیا از زنان افغان کسی پرسش نموده است" را بقلم خانم پاتریشا لالند، رئیس دفتر MEWA یا بسیج برای انتخاب زنان در افغانستان بچاپ رسانیده است.
خانم لالند مینویسد که وی در این اواخر از افغانستان برگشته است و با شنیدن خبر مذاکره با طالبان میانه رو که رئیس جمهور اوباما هم از آن حمایت میکند، شدیداً تکان خورده است.
وی میگوید بیائید روشن صحبت کنیم، آیا ما با آن عده از طالبان میانه رو مذاکره خواهیم نمود که بجایی ۱۰۰ ضربه شلاق، ۱۰ ضربه شلاق به زنانی میزنند که ساق پای شان معلوم میشود؟ وی میگوید شاید ما قادر گردیم ۱۰ شلاق را به ۵ شلاق پائین آوریم.
و یا اینکه با آن شورشیانی صحبت خواهیم نمود که قربانیان مصیبت های کنونی کشور شان بوده و از روی مجبوری به طالبان رو آورده اند. خانم لالند میگوید اگر قضیه مربوط به گروه دومی باشد، پس نمی توانیم آنان را طالبان خطاب کنیم.
خانم لالند در مقاله خود مینویسد، زنان افغانی را که وی می شناسد، حتی تصور این طالبان میانه رو را نمی پذیرند چی رسد به مذاکره با آنان.
وی میگوید طالبان، طالبان اند، یعنی اسلامیست هایکه از بنیاد گرایی و مفکوره های افراطی جانبداری میکنند که در این مفکوره ها زن باید خاموش و غیر فعال و بیسواد باشد.
خانم لالند میگوید این زنان قبلاً هم علیه این قوانین و زمانیکه طالبان برسر قدرت بودند، مبارزه نموده و میدان را برده اند.
مقاله ادامه میدهد که دیموکراسی به نفع آنان است. دختران بمکتب میروند. زنان ۲۵ فیصد از مجموع پارلمان را تشکیل میدهند و نقش شان تا به حال خارق العاده بوده است.
آنان سیاست را فرا میگیرند و نمونه آنرا در رای گیری بودجه بزرگی که برای زنان در وزارت خانه های مختلف اختصاص داده شده است شاهد بودیم که وقتی با مخالفت مردان روبرو شد، خانم های پارلمان دسته جمعی بپا خاسته و مجلس را ترک نمودند.
و با این عمل بودجه خود را بدست آوردند. خانم لالند می نویسد، آرزومندی مردم افغانستان حرکت بسویی عصری شدن است، حتی اگر به قیمت جان شان هم تمام شود.
وی میگوید تصور نمائید دختران مکتب در قندهار هدف حمله تیزاب پاشی قرار گرفتند ولی با ترغیب مدیرمکتب شان دوباره به مکتب رفته و به تحصیلات ادامه میدهند.
مکاتب دختران را طالبان آتش میزنند ولی دوباره اعمار میشود. خانم لالند میگوید زنان ساحات جنوبی افغانستان که تحت فشار طالبان قرار دارند، خواهان مذاکره با آنان نیستند. آنان بخوبی درک میکنند که چی روزگاری خواهند داشت.
خانم لالند در مقاله خود در روزنامه هرالد تربیون میگوید برای زنان کابل و ساحات شمالی افغانستان که وی دیدن نموده است، مفکوره مذاکره با طالبان غیر قابل قبول است.
آنان انتظار مکاتب بیشتر، معلمین بهتر، کتب، کاغذ و قلم را میکشند. پوهنتون های خصوصی روزبروز بیشتر شده میرود و تعداد زیادی از محصلینی که خواهان فراگیری رشته های تخصصی هستند به این پوهنتون ها مراجعه میکنند.
خانم لالند میگوید شهلا عطا از کابل تصمیم گرفته است تا خود را برای ریاست جمهوری کاندید نماید. دیگران هم ویرا دنبال خواهند نمود. وی میگوید خانم عطا نقش رهبری را در مبارزه برای اطفال معتاد و قربانی اعتیاد بدوش گرفته است.
نویسنده مقاله میگوید خانم فوزیه کوفی، معاون پارلمان افغانستان با دو طفل خود تنها زندگی میکند. شوهر وی توسط طالبان بقتل رسیده است. و هر روزیکه وی بجانب کارش میرود با خطر مواجه میباشد. خانم لالند میگوید شما نمی توانید در رابطه بمذاکره با طالبان با خانم کوفی صحبت نمائید.
خانم لالند میگوید وقتی میگوئیم که مذاکره با طالبان میانه رو، برای حفظ امنیت مهم میباشد،پیام نادرستی را به زنان افغان میدهیم که قبول نمودن آن دشوار میباشد.
خانم لالند مینویسد: امنیت زمانی در افغانستان حکمفرما میشود که مردم افغانستان باور نمایند که میتوانند رهبران خود را خودشان انتخاب می نمایند، زمانیکه فساد اداری متوقف گردد، زمانیکه پولیس افغانستان، یک معاش آَبرومندانه داشته باشد و زمانیکه تغیر در قوانین اجازه دهد که نماینده گان مردم در محلات خودشان و از جانب آن مردم انتخاب گردند نه آنکه توسط کابل بر آنان تحمیل گردد.
و زمانیکه مردم تغیر را در زندگی روزمره خود احساس کنند، آن وقت امنیت برگشت خواهد نمود.
خانم لالند میگوید و زن افغان اینرا امنیت میگوید و به این ترتیب آنعده از شورشیانی که از اوضاع فعلی آزرده بوده و به طالبان پیوسته بودند، میتوانند دوباره برگشته و در کشور شان نقش فعال داشته باشند.
وی میگوید مذاکره با طالبان شاید بزرگترین شکست برای رسیدن به اهدافی باشد که بمنظور برآورد آن غرب در جنگ افغانستان دخیل گردیده است.