بسیاری از روهنگیایی ها فقط با لباس هایی که بر تن داشتند، به دنبال سرکوبی وحشیانه و ناگهانی اردوی میانمر به بنگله دیش فرار کردند.
در حالی که گروه های امداد رسانی در تامین مواد غذایی اساسی و سرپناه با مشکل مواجه استند، بسیاری از تازه واردین برای ختم نیازمندی های شان در صدد عاید علاوگی می باشند.
عبدالکاظم ۱۲ ساله قرضه یی را که در حدود ۵۰ افغانی می شود، دریافت کرد تا کار فروش دانه های سپاری را آغاز کند و اکنون آن را دو برابر می سازد تا در یک روز به خریداری مواد غذایی برای خانواده هشت نفری اش کمک کند.
عبدالکاظم گفت "وقتی که در کمپ می توانیم برنج دریافت کنیم، مشکلی نداریم. ما کارت توزیع غذا دریافت نکرده ایم. اگر ما کارت توزیع دریافت کنیم می توانیم با آن برنج دریافت کنیم اما ما پول برای خریداری سبزیجات نداریم. به آن دلیل من این دانه های سپاری را می فروشم."
بیش از ۸۵۰ هزار نفر در ۱۰ کمپ مهاجرین به غذا نیاز دارند. برخی تشبثات محلی به ادامه بر آورده ساختن تقاضای این مهاجرین با مشکل مواجه اند.
بسیاری از سازمان های غیر دولتی با تولید کنندگان محلی مواد غذایی همکاری می کنند تا مهاجرین به سبزیجات تغذی علاوگی بدون تاثیر گذاری بر قیم در بازار محلی دسترسی داشته باشند.
شیلی تاکرال، مدیر ارتباطات برنامه جهانی غذا است. او گفت "مغازه های سازمان جهانی غذا به مهاجرین ثبت نام شده مواد توزیع میکند که در آن ۱۹ نوع موادغذایی موجود است و این مغازه ها در سراسر حوزه وجود دارد، به این ملحوظ، ما متوجه میباشیم که بر قیم بازار محلی تاثیر نگذاریم."
اما هیچ طرحی کامل نیست و بعضی تشبثات محلی بنگله دیشی مثل تولیدکنندگان گوشت مرغ، برای منفعت از مشتریان گرسنه، قیمت ها را بلند می برند.
محمد ایتونازو، کارگر روهنگیایی، که به حیث یک کارمند در میانمر قبل از فرار با خانواده اش کار می کرد، روزانه چند دالر عاید دارد و تلاش می کند که نسبت به همه چیز دیدگاه مثبت داشته باشد.
ایتونازو گفت "من می خواهم یک فروشگاه خانگی برای فروش امتعه باز کنم. من می خواهم شاهد رشد اقتصادی باشم تا بتوانم پول پیدا کنم و زندگی ام را دوباره آغاز کنم. من آرزوی این کار را دارم."
در حالی که بنگله دیشی های بیشتر – داخل کمپ ها تشبثاتی را با کارگران روهنگیایی و پرداخت نصف معاش عادی به آنان باز کرده اند، زمان ثابت خواهد کرد که چه کسی از آن سود خواهد برد.