بیوه های جنگ افغانستان
فرزانه برای گدایی در مقابل یک خبازی در کابل نشسته تا افرادیکه نان می خرند برای او هم نان بدهند. شوهر فرزانه بعد از آن که به حیث سرباز به نیروهای اردوی ملی پیوست در یک جنگ خونین با طالبان در ولایت هلمند کشته شد.
نسیمه ای ۲۷ ساله با دوفرزند خود در حال دعا بر سر قبر شوهر اش در کابل. مسعود، شوهر نسیمه سرباز اردوی ملی افغانستان بود و در یک انقجار بم کنار جاده در ولایت لوگر کشته شد. نسیمه در سن ۱۶ سالگی ازدواج کرده و چهار فرزند دارد. او بیکار است و زندگی را با کمک مالی اقارب خود به پیش می برد.
سحر ۲۷ ساله با دوفرزند معلول اش عبدالمصور راست و احمد مدثر چپ در خانه ای شان در کابل. شوهر وی در سال ۲۰۱۲ در حمله ای انتحاری نزدیک به زیارت ابوالفضل در شهر کابل کشته شد و در آن زمان سحر هشت ماه حمل داشت و به دلیل اندوه و صدمه ای مرگ شوهر، نوزاد وی معلول به دنیا آمد. او سواد ندارد و بیکار است و بعد از مرگ شوهرش مجبور ساخته شد تا با برادرشوهر خود ازدواج کند.
مهتاب ۷۰ ساله در حال گدایی در یک جاده ای مزدحم شهر کابل. او مجبور شده خود را طور جلوه دهد که معلول است تا رهگزاران به حال اش رحم کنند و مقدار پولی برایش بدهند. او می گوید برای بقای حیات اش مجبور است خود را این گونه جلوه دهد چرا که در شهر شمار گدا ها و افراد محتاج زیاد است. شوهرش در زمان طالبان کشته شده و چهار فرزند دارد. مهتاب سواد ندارد و بیکار است.
بی بی کبرای بیوه با فرزندان اش به دلیل نا امنی در ولایت هلمند، به مخروبه های فابریکه ای نساجی بگرامی در کابل پناه برده اند. در این کمپ موقت بیجا شده گان داخلی، صدها خانواده در حالی بسر می برند که دسترسی به آب آشامیدنی و برق ندارند.
جمیله ای ۳۳ ساله با دو فرزند خود در حال نشان دادن تصویر شوهر اش محمد حسن که شش ماه بعد از شامل شدن در صفوف نیروهای پولیس ملی، در یک حمله ای انتحاری در ولایت هلمند کشته شد.
گلشن بیوه ۲۹ سال عمر دارد و با شش فرزند در یک خانه کرایی در کابل زندگی می کند. او تنها نان آور خانواده است و از راهی پاک کردن خانه ها و شستن لباس پول بدست می آورد. گلشن با مشکلات شدید اقتصادی روبرو است و در سه ماۀ گذشته نتوانسته کرایه ای خانه اش را بپردازد. مالک خانه به وی گفته است که اگر نمی تواند کرایه را بپردازد، در عوض دختر نوجوانش را به وی بدهد.
شمار از زنان بیوه در کمپ موقتی بیجا شده گان داخلی در فابریکه ای نساجی بگرامی کابل. آنان به دلیل ناامنی از ولایت هلمند به اینجا پناه آورده اند و می گویند که شوهران شان در انفجار بم ها و حملات انتحاری گشته شده اند.