لینک های دسترسی

Breaking News

چرا به کیلاش جایزۀ صلح نوبل داده شد؟


فعالان کار کودکان در بدل وام را "بردگی مدرن" می خوانند
فعالان کار کودکان در بدل وام را "بردگی مدرن" می خوانند

کیلاش سیتیارتی، مدافع حقوق کودکان در هند که همراه با ملاله یوسفزی یکجا برنده جایزه صلح نوبل امسال اعلان گردید، طی سه دهه گذشته حدود ۸۰ هزار کودک را انجام کار های شاقه در مقابل قرضه که بیشتر از آن به نام بردگی عصر نوین یاد می شود، نجات داده است.

یکی از این کودکان منان انصاری است که اکنون ۱۸ سال دارد و مصروف تحصیل در دانشگاه دهلی است. انصاری می خواهد داکتر شود. او خاطرات زمان کودکی اش را به یاد دارد؛ انجام کار های شاقه در کنار والدین اش در یکی از قریه جات فقیر نشین در جهارکهند - یکی از فقیرترین ایالات هند است.

انصاری زمانیکه شش ساله بود از هشت صبح به حفاری در معدن آغاز می کرد و پس از نه ساعت کار طاقت فرسا مزدش فقط پنج تا ده سنت امریکایی بود. این کار در قریه یی که تمام باشندگان آن به شمول کودکان مشغول کار در معدن بودند، غیر معمول نبود.

منان انصاری گفت: "برای حفاری باید در عمق زمین می رفتم. آن کار خطرناک بود و من از اینکه پایین نیافتم، هراس داشتم. بسیار زیاد عرق می کردم، شاید تاثیر کمبود آکسیجن بود. بعضی اوقات سنگ ها دستانم را زخمی می ساخت."

زندگی منان انصاری زمانی دگرگون شد که فعالین جنبش نجات کودکان او را نجات داده و به یک مرکز توانبخشی انتقال دادند. بنیانگذار جنبش نجات کودکان کیلاش سیتیارتی، برنده جایزه صلح نوبل است.

کیلاش سیتیارتی از بیشتر از ۳۰ سال به اینسو مصروف نجات کودکان از انجام کار های شاقه در صنایع تولید قالین، خشت و معادن می باشد. اما پیش از اینکه این فعال برنده جایزه صلح نوبل شود، مردم در هند در مورد مبارزأ او برای حقوق کودکان کمتر آشنا بود. حتا شماری از خبرنگاران جوان می گفتند که سیتیارتی کیست؟

تحمل اجتماعی در برابر کار کودکان در هند وجود دارد
تحمل اجتماعی در برابر کار کودکان در هند وجود دارد

این واکنش مردم هند تعجب آور نیست. هرچند سیتیارتی به گونۀ خستگی ناپذیر مصروف جلب توجه به کودکان کارگر بود، اما تحمل اجتماعی به موضوع کودکان کارگر هنوز هم در هند به صورت گسترده دیده می شود. مردم در هند به این باور اند که خانواده های فقیر گزینۀ دیگر ندارند جز اینکه کودکان شان در بدل پول ناچیز کار کنند.

آقای سیتیارتی می گوید که والدین بسیاری از این کودکان بیکار اند و استخدام کودکان به خاطری ترجیح داده می شود که حقوق آنان اندک و ناچیز است و از همین روست که پدران و مادران بیکار می مانند. او می گوید که اگر جلو کار کودکان گرفته شود، فرصت های کاری برای بزرگسالان ایجاد می شود.

سازمان سیتیارتی برای نجات کودکان کارگر مستقیماً وارد عمل می شود. فعالین پس از جمع آوری معلومات به کمک ادارات تنفیذ قانون به محلات کار یورش برده و کودکان را نجات می دهند. این کار آسان نیست و در بسیاری موارد فعالین به شمول سیتیارتی لت و کوب و تهدید شده اند.

سومن کمار مهتوی ۲۲ ساله یکی دیگر از کودکان نجات داده شده است. او اکنون طراح گرافیک بوده و حدود ۲۵۰ دالر در ماه معاش دارد. مادرش ۱۳ سال پیش مریض شد و برای تداوی از کارفرمای خود قرض گرفت و مجبور شد فرزندش را برای کار در خانأ کارفرما رها کند.

سومن می گوید که همه روزه تمام پاک کاری و جاروب را در خانۀ کارفرما انجام می داد، در غیر آن لت و کوب می شد. او می گوید که فرزندان کارفرما به مکتب می رفتند و همواره این پرسش در ذهنش بود که "چرا من نمی توانم به مکتب بروم؟"

سیتیارتی انتظار دارد که جایزه صلح نوبل سبب جلب توجه به مسئله کودکان کارگر شده و حکومت جدید در هند به این موضوع رسیدگی کند. سیتیارتی می گوید که صدراعظم کنونی هند در زمان کودکی اش چای فروش بود و اکنون مسؤولیت دارد تا جلو بردگی و کار شاقۀ کودکان را بگیرد.

گزارشگر: انجانا پسریچا

برگردان: میرویس رحمانی

XS
SM
MD
LG