از تجزیه هند و ایجاد یک کشور جدید به نام پاکستان هفت دهه می گذرد – روندی که منجر به یکی از بزرگترین مهاجرت انسان ها در تاریخ بشریت شد.
هندو ها و مسلمانان که صد ها سال در کنار هم زندگی می کردند، یک شبه در برابر هم قرار گرفتند.
هفتاد سال پیش، حدود ۱۲ میلیون نفر در هند مجبور به ترک خانه های شان شدند. در این میان هندو های شامل بودند که مناطق شان را در پاکستان کنونی ترک کردند که مبادا زندگی شان در یک کشور اسلامی تازه تاسیس با مشکل روبرو گردد. مسلمانان نیز از ترس آزار و اذیت توسط هندو ها و به آرزوی مسکن گزیدن در یک کشور اسلامی به پاکستان مهاجرت کردند.
در چهاردهم اگست ۱۹۴۷، زمانیکه پاکستان اعلام استقلال کرد، مسلمانان با به دوش کشیدن پرچم این کشور تازه تاسیس، در شهر ها و روستا ها به جاده ها ریختند.
اما برای سوهندر نات چوپرا و خانواده هندوی او زمان آن فرا رسیده بود تا روستای آبایی شان را در منطقه ای که اکنون در غرب پاکستان موقعیت دارد، ترک کنند.
چوپرا که اکنون ۸۱ سال عمر دارد و هنگام تجزیه هند ۱۲ سال داشت، گفت: "زندگی در آن روستا (پاکستان کنونی) بسیار خوب بود و دلم برای آن تنگ می شود... همواره تصویر روستایم در رویایم می آید. همین اکنون که با شما صحبت می کنم، تصویر آن روستا و زندگی در آن در ذهنم تازه می شود. بناً این آسیب روانی همواره با من بوده است."
چوپرا برای مدت زیاد در کمپ های مهاجرین زندگی می کرد تا اینکه در دهلی جدید به یک زندگی تازه آغاز نمود.
صحبت در مورد استقلال پاکستان، شمیم الدین را نیز به یاد خاطرات تلخ اش می اندازد. او در سال ۱۹۵۰ مسیر طولانی را در روز های گرم با قطار آهن، بس و پیاده با همسر جوان و یک فرزندش طی کرد تا خود را با خانواده اش از ایالت «اوتر پرادیش» هند به پاکستان برساند.
شمیم الدین ۸۹ ساله اکنون در شهر کراچی پاکستان زندگی می کند و در مورد خاطرات اش گفت: "مهاجرت یک آزمون بود و آغاز زندگی در یک کشور جدید کار ساده نبود. تنها مردمان نسل من آزمون های کاریابی، پیدا کردن خانه، مشکلات اقتصادی و غیره مسایل را می دانند... با این همه، هیچ کس نمی گفت که چرا پاکستان ایجاد شد و یا پاکستان باید ایجاد نمی شد. در عوض، مردم با یکدیگر کمک می کردند."
تجزیه هند بر علاوه مجبور ساختن میلیون ها نفر به ترک خانه های شان، هندو ها و مسلمانان را به جان یک دیگر انداخت که در نتیجه آن صد ها هزار نفر کشته شد.
اختری بیگم یکی از بازماندگان خشونت های تجزیه هند است. همسایگان هندوی وی برای مدت زیاد او را از ترس کشته شدن به دست تندروان هندو در خانه های خود پنهان کرده بودند.
او پس از تجزیه هند، ده سال در شمال آن کشور زندگی کرد و سپس در اثر اصرار شوهرش به شهر لاهور پاکستان مهاجرت نمود.
اختری بیگم گفت شوهرش هرگز برای خانواده خود در پاکستان خانه ای اعمار نکرد و همواره می گفت: "یک روز دوباره به خانه خود در هند بر می گردیم. پس چرا در اینجا (پاکستان) خانه بسازم."
این خانم کهن سال افزود هیچگاهی تصور نکرده بود که برگشت به "خانه اصلی" شان اینقدر دشوار باشد.
از مهاجرت اختری بیگم ۸۸ ساله شش دهه می گذرد. او می گوید تنها یک رویا دارد و آن اینکه پاکستان و هند سر انجام روابط دوستانه و مسالمت آمیز داشته باشند، و خشونت و جنگ بین دو کشور پایان یابد.
