افراد آموزش نادیده که پس از حملات دهشت افگنی به قربانیان امدادرسانی میکنند، بیشتر از امدادرسانان آموزشدیده دچار اختلال روانی پس از صدمه یا PTSD میشوند.
پژوهشگران در ناروی پس از مطالعۀ حالت روانی امدادرسانان دو رویداد مرگبار در آن کشور در سال ۲۰۱۱ یافته های شان را در گزارشی در ژورنال طب شغلی به نشر رسانده اند.
ناروی در جولای ۲۰۱۱ شاهد دو رویداد مرگبار بود. در حملۀ نخست موتر بم گذاری شده در پایتخت آن کشور هشت کشته برجاگذاشت و در رویداد دوم، یک مهاجم مسلح ۶۹ نفرجوان و نوجوان را در یک کمپ جوانان از بین برد.
کارمندان آموزشدیدۀ نجات از گروههای مختلف مسلکی چون داکتر، روان شناس، نرس، پولیس، اطفاییه و شماری از افراد ملکی آموزشنادیده که در این دو صحنه حضور داشتند، به کمک قربانیان شتافتند.
سپس دیده شد که امدادرسانان آموزشنادیده هشت مرتبه بیشتر از رضاکاران مسلکی از اعراض و علایم اختلال استرس پس از صدمه به ویژه اضطراب رنج برده و دچار حالت روانی شده بودند که آن صحنه را همواره به خاطر می آوردند.
لیلا کوگستد نویسندۀ این پژوهش در پاسخ به ایمیلی به خبرگزاری رویترز نگاشته است که شماری از امدادرسانان حدود ۱۰ ماه پس از این رویدادها، دچار یک سلسله مشکلات روانی شدند.
داکتر کوگستد گفته است که پس از بررسی حدود ۱۸۰۰ امدادرسان شامل در این پژوهش دیده شد که کارمندان مسکلی نجات به مراتب کمتر از سایر امدادرسانان از فشارهای عصبی پس از این رویداد، متاثر شده بودند.
سپس دیده شد که حدود دو درصد کارمندان مسلکی نجات تنها برخی اعراض اختلال روانی پس از صدمه داشتند و کمتر از یک درصد آنان دچار این تکلیف روانی شده بودند. حالانکه ۲۴ درصد امدادرسانان آموزشنادیده از اعراض PTSD رنج برده و ۱۵ درصد آنان به این بیماری مبتلا شده بودند.
بیشتر زنان و کارمندانی که زخمهای شدید یا هم اجساد قربانیان را دیده بودند، از اعراض یا خود اختلال روانی پس از صدمه شکایت داشتند. همچنان رضاکارانی که بیشتر ترسیده بودند یا کسانیکه آموزش کمتر دیده بودند، بیشتر از دیگران از اعراض اختلال روانی پس از صدمه یا خود این ناجوری روانی رنج میبردند.
داکتر کریگ کتز استاد روانشناسی در ایالات متحده از بیخوابی، اضطراب، پریشانی عمومی، اختلال حواس و بیاشتهایی به عنوان اعراض معمول و مقدم اختلال روانی پس از صدمه یاد میکند.
همچنان، به گفتۀ داکتر کوگستد افراد مبتلا به اختلال روانی پس از صدمه صحنۀ آزار دهنده را مکرراً به یاد آورده و در مراحل پیشرفته تر و شدید بیماری، کابوس یا خواب وحشتناک می داشته باشند که ممکن ناگهانی و هراسان از خواب بیدار شوند.
داکتر کتز به خبرگزاری رویترز گرفته است که تا حد امکان کوشش شود که رسیدهگی به قربانیان حملات، به کارمندان مسلکی و آموزشدیدۀ نجات محول شود. او میافزاید که در درازمدت صحت روانی باید به عنوان بخش عمدۀ پلان رسیدهگی به حالت اضطرار مد نظر گرفته شود.
کوگستد نیز سفارش میکند که امدادرسانان آموزشنادیده، پس از حملات باید زیر مراقبت کارمندان مسلکی روانی قرار بگیرند، زیرا به گفتۀ وی این گروه بیشتر در معرض خطر انکشاف اختلال روانی پس از صدمه قرار دارند.
داکتران توصیه میکنند که اگر شخصی پس از یک رویداد فاجعه بار فکر میکند که دچار مشکلات روانی شده است، هرگز از مددجویی از خانواده، دوستان و نزدیکان خود شرم یا هراس نداشته باشد و هرچه زودتر باید کسی را به کمک بطلبد.