مطالعات کلینیکی بشری در سال ۱۹۹۰ میلادی روی این هدف آغاز شد تا جاگزین تداوی ستروژن را دریابند که جهت جلوگیری از بروز اعراض توقف قاعدگی یا عادت ماهوار در نزد زنان مورد استفاده قرار میگرفت.
مطالعه شامل بیش از ۱۰ هزار زنی بود که عادت ماهوار یا قاعدگی نزد شان توقف نموده و در گذشته رحم شان توسط عملیات جراحی برداشته شده بود.
اودری فوجیلپول یکی از افرادی بود که در سال ۱۹۹۰ تحت تداوی استفاده از هورمون ستروژن قرار گرفت.
" آن کار دیدگاه های بسیار زیادی را روشن کرد، من فکر میکنم، بعد از آگاهی بیشتر روی هورمون ستروژن از همان زمان تا حال من از آن استفاده مینمایم تا ببینم که دیگر چه پیشرفت های را میتوان دید."
حکومت مطالعه را در یکسال قبل از معیاد پلان شده توقف داد به خاطریکه محققین افزایش خطرات احتمالی سرطان ثدیه یا سینه، سکته و سایر مشکلات صحی را در میان خانمهاییکه تحت مطالعه و آزمایش قرار داشتند و تابلیت هورمون ستروژن را میخوردند، مشاهده نمودند.
اما حتی بعد از آنکه مطالعه توقف یافت، تحقیق کنندگان وضیعت صحی همان خانمها را تحت نظارت قرار دادند.
داکتر اندریا لوح کروُی و همکارانش در مرکز تحقیقات امراض سرطانی فرید هچنسن در واشنگتن، خانمهای را که تنها از هورمون ستروژن استفاده مینمودند با خانمهاییکه ستروژن را در ترکیب پروجستین در مقایسه قرار دادند. داکتر کروُی میگوید:
" من واقعاً انتظار داشتم تا بعد از گذشت چهار سال از تداوی، بیشترین یافته های ما که در جریان مداخله دوایی بدست آمده بود، از بین برود اما در عوض بسیاری یافته ها محکمتر وقویتر نیز شده بودند. خطر احتمالی بوجود آمدن سرطان ثدیه یا سینه علی الرغم کهولت سن کاهش یافته بود."
این مطالعه دریافته است، خانمهای که در سن بعد از قاعدگی قرار دارند، رحم آنها توسط عملیۀ جراحی برداشته شده و یا هم در دوران آزمایش از هورمون ستروژن استفاده مینمودند، ۲۳ درصد خطر احمتالی سرطان ثدیه یا سینه در نزد شان کمتر از کسانی است که از دوای استفاده مینمودند که صرف به مقصد رضایت خاطر شان داده شده بود و تاثیری مشخصی نداشته است.
" آنهاییکه تنها از هورمون ستروژن استفاده مینمودند ما میدانیم که خطر احتمالی و مفاد آن به سن و سال خانم نیز تعلق دارد. لذا اگر خانمهای که در سن ۵۰ سالگی قرار دارند و از طرز تداوی استفاده از هورمون در فکر و نگرانی قرار دارند، تاثیرات متفاوت تری نسبت به آنهای نزد شان موجود میباشد که در سنین۷۰ سالگی قرار دارند."
اکثریت خانمها در این مطالعه یک ترکیبی از دو نوع هورمون را استفاده مینمودند، ستروژن و پروجستین، تا اعراض ختم قاعدگی یا عادت ماهوار نزد شان تداوی گردد.
آنعده خانمهاییکه دراین مطالعه شامل بودند و رحم شان توسط عملیات جراحی برداشته شده بود، تنها از ستروژن استفاده نموده و کسانیکه عملیات جراحی رحم را انجام نداده بودند از ترکیبی از ستروژن و پروجستین استفاده نموده اند.
این همان ترکیب دو هورمون بود که ظاهراً خطر احتمالی سرطان ثدیه یا سینه را نزد خانمها افزایش داد.
" ستروژن به تنهایی خود یک تداوی کاملاً متفاوتی در مقایسه با ترکیب ستروژن با پروجستین میباشد و خانمها میباید با در نظرداشت موجودیت یا عدم موجودیت رحم شیوۀ تداوی را انتخاب نمایند."
کارشناسان میگویند در اوایل شواهد کافی موجود بود تا نشان دهد خانمهاییکه رحم خود شان بعد از عملیات جراحی برداشته شده بود، ستروژن به تنهایی خود نه تنها برایشان محفوظ بوده بلکه فواید بسیاری هم داشته است.
تحقیق کنندگان میگویند خانمها با در نظرداشت سن و سال شان باید جهت استفاده از تداوی هورمونی با داکتر معالج شان مشورت نمایند.
نتایج نشان داده است که هیچگونه افزایش و یا هم کاهش خطر احتمالی امراض قلبی، لخته شدن خون و کسر حوصله بعد از آنکه تداوی هورمونی توقف یافت، بوجود نیامده است.