مقاله چنین آغاز مییابد. ۲۰ الی ۳۰ هزار عسکریکه ایالات متحده تازه به افغانستان میفرستد قسمتی از پلان عمومی نبوده بلکه به حکومت جدید تحت رهبری براک اوباما فرصتی را فراهم خواهد نمود تا اهداف ما در آنکشور را تشخیص داده و تعیین نماید که ما میخواهیم چه کاری را درانجا انجام دهیم.
چنین معلوم میشود که این کار ها ادامۀ حکومتیست که ماموریتش به انجام رسیده است.
یکی از جنرال های امریکائی در مصاحبه ای با نویسندۀ مقاله ای در واشنگتن پوست گفته بود ما در افغانستان پلانی نداریم. ما هرگز پلانی نداشتیم.
یک مامور رسمی دیگر در وزارت دفاع به شکل نیمه مزاح گفته بود، جنرال پتریوس با ۲۰۰ تن از متخصصین و افراد نظامی، حکومتی در داخل حکومت است که مؤظف گردیده پلان وسیعی را برای موفقیت در افغانستان تهیه نماید.
در مقاله گفته شده اما عوض اینکه ما سوالات جدی را در مورد بیشتر ساختن تشنجات مطرح سازیم، برای فرستادن ۲۰ الی ۳۰ هزار عسکر جدید به آن کشور قبلاً تعهد سپرده ایم.
نویسندۀ مقاله مینگارد ما به حکومت متوازی جنرال پتریوس ضرورت نداریم. آنچه به حکومت اوباما فرصت طرز جدید برخورد با این بحران را میدهد آنست که ما راه های مؤفقیت آمیزی را در یابیم که دپلوماسی منطقوی، اهداف انکشافی و پیش بینی بیرون کشیدن عساکر ازان کشور است.
همچنان ضرورت به آن احساس میگردد که قانونگذاران ما در مورد راه حل غیر نظامی صداهای شانرا بلند نموده و آنرا آشکارا مطرح سازند.