حکومت طالبان دومین سال پیاپی در هشتم مارچ، روز بین‌المللی زنان، هیچ برنامهٔ رسمی برای زنان تدارک ندید، اما شماری از زنان در افغانستان و پاکستان مظاهره کردند و خواستار تامین حقوق شان شدند.
برخی از زنان افغان در این روز به جاده‌ها بر آمده و راه‌پیمایی کردند. معترضان با سردادن شعارهای "نان، کار، آزادی" و "زنان افغانستان را به گروگان نگیرید" برای حقوق از دست‌رفتۀ شان دادخواهی کردند.
معترضان می‌گویند که زنان در زیر سلطهٔ طالبان از ابتدایی‌ترین حقوق شان محروم شده و به شدت محکوم اند.
این زنان با نشر قطعنامه‌ای ضمن تامین حقوق اساسی تمامی شهروندان افغانستان به ویژه زنان، تاکید کردند که جهان باید "سکوت ننگین" خود را بشکند، وقت آن رسیده تا جامعۀ جهانی در کنار زنان افغانستان بایستد و با زنان افغانستان هم‌صدا شود.
در قطعنامۀ معترضان گفته شده که جامعه جهانی باید مدافع حقوق مردم افغانستان باشد، نه باج‌ده گروه طالبان، معترضان تاکید کردند که با ارسال چهل میلیون دالر در هر هفته برای گروه طالبان "در حق زنان جفا نکند".
اما پیش از این، ایالات متحده و ملل متحد گفته اند که طالبان به کمک‌های نقدی هفته وار جامعه جهانی دسترسی ندارند.
ذکیه زهادت، از معترضان بخشی از قطعنامه را چنین خواند: "اقدامات جدی سازمان ملل تنها راه است که می‌تواند طالبان را وادار به تمکین نمودن در برابر خواسته های زنان افغانستان کند، لطفا از آن دریغ نکنید. خواست ما تنها بازشدن درب مکاتب طالبانی، دانشگاه طالبانی و رفتن به وظیفه با پوشش نقاب طالبانی نیست، جهان باید بداند که ما زنان افغانستان مشارکت سیاسی برابر با مردان، انتخابات عادلانه و حاکمیت برخواسته از رای مردم و تحقق عدالت می‌خواهیم".
معترضان از مردم افغانستان خواستند که در کنار زنان معترض بایستند و برای اولین بار در تاریخ سیاسی افغانستان سرنوشت سیاسی خود را به حیث یک شهروند مسوول با دستان خود تغییر دهند.
آنان از عملکرد مردم در برابر تصامیم طالبان انتقاد کردند و گفتند که پنهان‌شدن و سکوت برای آنان آزادی به ارمغان نخواهد آورد، بلکه برای برآورده شدن آرزوهای نسل آینده باید قربانی بدهند.
هم‌زمان با این اعتراض، شماری از اعضای ایتلاف گروه‌های خودجوش معترض افغانستان مقیم پاکستان نیز مظاهره کردند. معترضان در شهر اسلام‌آباد نیز شعارهای "عدالت، عدالت، خسته‌ایم از اسارت" و "زنان افغانستان، در گرو طالبان" سر دادند.
به گفتۀ معترضان طالبان با اعمال زن‌ستیزانه در تلاش حذف زنان از اجتماع اند و با بازداشت‌های خودسرانه و سرکوب زنان می‌خواهند از جامعه جهانی، سازمان ملل و نهادهای حقوق بشری امتیاز بگیرند.
به باور زنان معترض، طالبان از نام و جایگاه زنان به حیث ابزار در بازی‌های سیاسی و گفتمان‌های رسمی شان در ستیژهای بین‌المللی استفاده می‌کنند.
مولوده توانا، از معترضانی که بخشی از قطعنامۀ ایتلاف شان را قرایت کرد: "وضع محدودیت‌های بیشتر مانند بسته‌کردن دفتر دوحه، قطع کمک‌های مالی، تحریم سفرهای مقامات طالبان، اخراج فامیل‌های رهبران گروه طالبان از کشورهای امن، تنها راهی است که طالبان وادار به تمکین‌نمودن در برابر خواست‌های مردم و مشخصاً زنان افغانستان می‌کند، لطفا از اقدامات فوق‌الذکر دریغ نکنید."
همچنان در قطعنامه گفته شده که ایتلاف گروه‌های معترض افغانستان مقیم پاکستان، خواهان تشکیل یک حکومت فراگیر بر اساس رای مردم و مشارکت تمام اقوام به خصوص زنان در تمام ساختارهای سیاسی و اجتماعی افغانستان است.
در این حال، "جنبش شنبه‌های ارغوانی" در بلخ در یک مکان سربسته اعتراض کردند. معترضان این جنبش گفتند که جهان در حالی از هشتم مارچ تجلیل می‌کند که بر بنیاد قوانین بین‌المللی و پس از امضای توافقنامۀ دوحه - آنچه سازش‌نامه می‌گویند - هیچ‌گونه اقدام عملی تاثیرگذار را برای حمایت از حقوق بشر به ویژه حقوق و آزادی‌های زنان افغانستان علیه سیاست‌های زن‌ستیزانه طالبان بر نداشته است.
مریم معروف آروین رییس این جنبش گفت: "اعضای جنبش شنبه‌های ارغوانی، به جای نهادها و حکومت‌ها، از شهروندان عادی کشورهای منطقه و جهان با علامت جهانی درخواست کمک، درخواست کردند که زنان افغانستان را تنها نگذارند و بر حکومت‌های شان فشار وارد بکنند که به جای نگهداری طالبان در قدرت، بر این گروه خصوصاً رهبران شان فشارهای بیشتر و تحریم‌های بیشتر را وضع بکنند تا اینها احترام بگذارند و عملاً گام بردارند در راستای تامین حقوق بشر و خصوصاً حقوق و آزادی‌های اسلامی و بشری زنان افغان".
معترضان از جهان خواستند که طالبان را در برابر تمامی موارد نقص حقوق زنان و موارد حذف زنان، پاسخگو قرار دهد.
طالبان در یکونیم سال گذشته محدودیت‌های زیادی را بر حق کار و تحصیل زنان و دختران وضع کرده اند. آنان دروازه‌های مکاتب متوسطه و لیسه را به روی دختران مسدود کرده و مانع تحصیل دختران در پوهنتون‌ها شده اند.
این گروه همچنان زنان و دختران را از کار در ادارات دولتی و غیرحکومتی به جز نهادهای معدود صحی بازداشته و نیز بر رفتن زنان و دختران به پارک‌های تفریحی، کلب‌های ورزشی و حمام ممنوعیت وضع کرده است.
