در حالی که کمک‌های جهانی به بخش صحت در برخی موارد قطع و در بعضی بخش‌ها کاهش یافته است، وزارت صحت عامۀ حکومت طالبان از شناسایی صدها قضیه تب دینگی یا تب استخوان شکن در شرق این کشور خبر می‌دهد.
عبدالباری عمر، معین وزارت صحت عامۀ حکومت طالبان می‌گوید که ۴۰۰ مورد این بیماری در ولسوالی‌های نزدیک به تورخم در ننگرهار و بخش‌هایی از ولایت خوست شناسایی شده است.
آقای عمر افزود که برای جلوگیری از گسترش آن تیم‌های صحی در محل وارد اقدام شده اند.
معین وزارت صحت طالبان گفت:"در محلاتی که آنجا دندهای آب کثیف وجود دارد، برای ازبین بردن آن و ایجاد محیط پاک، توزیع پشه خانه به مردم محل، آگاهی عامه در این بخش و توزیع یک مقدار داروی وقایوی عملاً جریان دارد و تیم های ما در ساحه هستند و دست به کار اند".
متخصصان می‌گویند که عامل شیوع بیماری تب دینگی پشه‌ای موسوم به آیدس است. از نظر متخصصان این بیماری معمولا در مناطق گرمسیر و نیمه گرمسیر بیشتر شیوع می‌کند.
دینگی یا تب استخوان شکن با علایمی چون درد شدید مفاصل و عضلات توام است. در بعضی واقعات این درد به حدی شدید است که سبب کج و معوج شدن ساختمان‌های اندام بیمار می‌شود.
این مرض ویروسی که از طریق گزیدن پشه به انسان سرایت می‌کند، همواره با سردردی و تب شدید آغاز شده و سپس با درد شدید، تهوع، تورم یا پندیدگی غده های بدن دنبال می‌شود.
داکتر امید همکار، استاد پوهنتون طب به صدای امریکا گفت که تب، سردردی، درد در پیشانی و پشت پلک‌ها، درد مفاصل و عضلات، حالت تهوع، خستگی و بی‌خوابی از علایم تب دینگی است.
داکتر همکار افزود که "تداوی خاصی" برای این بیماری وجود ندارد و ما فقط "وقایه" می‌کنیم و درصورت مصاب شدن می‌توان از دواهای ضد درد و ویتامین‌ها برای بلند بردن قوه معافیت بدن استفاده کرد.
این استاد پوهنتون طب تاکید کرد که همانند بیماری کووید۱۹ اگر بیماران مصاب به تب استخوان شکن قرنطین شوند، وسایل و ظروف شان از سایر اعضای خانواده جدا شود، می تواند در جلوگیری از شیوع آن کمک کند.
همچنان داکتر همکار گفت که از سفر به مناطقی که احتمال شیوع این بیماری وجود دارد، خودداری شود و در صورت سفر به آن محلات افراد باید از ماسک، دستکش و عینک استفاده کنند.
استفاده از هواکش و مواد دافع پشه، پوشیدن لباس های آستین‌دار و پاچه دراز و جوراب، بستن پشه خانه هنگام خواب و از بین بردن آب های ایستاده از دیگر نکات وقایوی برای جلوگیری از مبتلاشدن به تب دینگی است که متخصصان پیشنهاد می‌کنند.
در حدود ۴۰ در صد جمعیت جهان در مناطقی زندگی می‌کنند که خطر ویروس دینگی در آن موجود است.
مسافرت ها به نقاط دور دست و شهرۀ جهان باعث شد که در سال‌های ۱۹۶۰ تب دیگنی به نگرانی صحی جهانی مبدل شود، زیرا از جزایر کارایب تا پورتوریکو، امریکایی مرکزی و جنوبی، جنوب شرق آسیا و جزایر اقیانوس آرام، همه ساحات شایع این بیماری اند.
